१६१
वेळे पाऊस पडेना । नासकवणी उघडेना ॥१॥
ऐसें कुळवाड्याचें भंड । दुःख जाहलें उदंड ॥२॥
बहु पडी आले शेत । रेड्यापाड्याचें आउत ॥३॥
कांहीं केल्यानें पिकेना । धान्य वेळेसि विकेना ॥४॥
फाळा लाविला उदंड । अवघें जाहलें थोतांड ॥५॥
वारीं रोगांचीं वाजतीं । नाना आभाळें फिरती ॥६॥
टोळ पक्षी मूषकादिक । खाती श्वापदें अनेक ॥७॥
दावेदाराची यातना । चोर चोरटें राहेना ॥८॥
नित्य पोटाचा मजूर । वेठीखालें निघे बूर ॥९॥
घर कोपट मोडकें । एक फटकर फाटकें ॥१०॥
बरेंगानें गुरें गेलीं । धारणेनें मुलें मेलीं ॥११॥
सर्व संसार बुडाला । दास म्हणे जोगी जाला ॥१२॥
१६२
शांतिमाता हे मारिली । तेथें भ्रांति प्रतिष्ठिली ॥१॥
ऐसे लोक कलियुगींचे । भय न धरिती पापाचें ॥ध्रु०॥
विवेकगुरु तो मारिला । तेथें क्रोध प्रतिष्ठिला ॥२॥
नीतिअमृत सांडिलें । अनीतिमदिरापान केलें ॥३॥
दयावधु संहारिली । निंदामातंगी पाळिली ॥४॥
पुत्रविचार दवडिले । दासीपुत्र प्रतिष्ठिले ॥५॥
सत्यब्राम्हण मारिला । दोष धीवर पाळिला ॥६॥
ज्ञानपक्वान्न सांडिलें । मांसअज्ञान सेविलें ॥७॥
भक्तिलक्ष्मी त्यागिली । अभक्ति अवदशा घेतली ॥८॥
मित्रविश्वास सोडिला । शत्रु विकल्प जोडिला ॥९॥
भेदचोरटें पाळिलें । अभेदराजे दुराविले ॥१०॥
रामीरामदास म्हणे । हेचि दोषांचीं लक्षणें ॥११॥
१६३
जेणें संसारीं घातलें । पापी त्यासी विसरलें ॥१॥
स्त्री सांडूनियां दारा । भजे दासीच्या डिंगरा ॥ध्रु०॥
मायबापें दुरावलीं । चोर आपुलीं मानिलीं ॥२॥
फोडूनियां शालिग्राम । वेश्या सेवितो अधम ॥३॥
सांडुनियां कुलगुरु । शुद्ध मानिला धीवरु ॥४॥
रामीरामदास म्हणे । जळो अभक्तांचें जिणें ॥५॥
१६४
रामा विसरला प्राणी । कामलोभें केली हानी ॥१॥
कामधेनू मोकलिलें । घरीं गाढव पाळिलें ॥ध्रु०॥
उपटूनि कल्पतरु । केला शेराचा आदरु ॥२॥
सांडूनियां चिंतामणि । वेंची दहिंवराचें पाणी ॥३॥
गेलें हातींचें निधान । केलें कवडीचें साधन ॥४॥
परीस रागें हुंडारिला । हातीं पाषाण घेतला ॥५॥
सार अमृत सांडलें । दैन्यवाणें कांजी प्यालें ॥६॥
सोनें सांडोनि आदरें । वेंचों लागला खापरें ॥७॥
रत्नें टाकुनियां खडे । गेले म्हणोनि दुःखें रडें ॥८॥
केली साखर परती । सुखें तोंडीं घाली माती ॥९॥
म्हणे रामीरामदास । तैसी संसाराची आस ! । १०॥