मृगजळवत जग हे उध्दवलें हें जाण सर्व माया ।
देखत भूल हें समजून कां भुलशिल वाया ॥ध्रु०॥
हो सावध हो सावध मूर्खा भुलुनि नको जाऊं ।
मदांध होऊनि परस्त्रियांची मुखें नको पाहू ॥
मी कोण कुटिल हा शोध करी पामरा ।
हा विवेक चित्ती कांहीं ठसू द्या जरा ।
विषयास भुलुनि करशिल नाना तर्हा ।
विकल पडुन हें क्षणात जाईल बुदबुदवत काया ।
देखत भूल हें समजुन कां भुलशिल वाया ॥१॥
कोणी नव्हे कुणाचें हा तूं विचार करी चित्तीं ।
अकस्मात यम घाला घालिल मग फ़सशिल अंतीं ।
चित्रगुप्त यमदूत सभेप्रति येऊन तुज पापें ।
पुसतील जेव्हां काळरुपि ते मग होईल फ़ें फ़ें ।
मग स्मरेल तुज हें त्या वेळेस सांगणें ।
मग देवही न करी आठवितां धावणें ।
मग नाहीं फ़ळ वांचुनिया धिक धिक जिणें ।
काम क्रोधादिक षड्रिपु तुज बसले फ़सवाया ।
देखत भूल हें समजुन कां भुलशिल वाया ॥२॥
नाना योनी फ़िरता प्रभूला तुझी करुणा आली ।
तारावयाला यांतुनि तुजला नरकाया दिधली ।
याला विसरुन विषयी गुंतून वर्तशी उफ़राटा ।
याच गुणें प्रभू कोपून देईल नरतनुला फ़ांटा ।
ही पुनरपि नरतनु तुजला न मिळे कदा ।
मग नाना योनीं भ्रमत असावें सदा ।
चिरकाल तयांतिल भोगावी आपदा ।
भव सांडुनि अग्निस्पर्शे उडती वरति जशा लाह्या ।
देखत भूल हें समजुन कां भुलशिल वाया । ॥३॥
जो जगदीश्वर पतितपावन शरण तया जावें ।
आशाकामादिकां अगोदर सोडुनिया यावें ।
मूर्खपणा तूं मनीं मानशिल जगदीश्वर पैसा ।
जन्ममरणसंबंधी भवाब्धि तो तारिल कैसा ।
या अशा रीतीनें करशील आपुली धुळी ।
बा स्वार्थास्तव सत्संगा धरावा मुळीं ।
तू निशिदिनिं वदनी वद शिव नामावळी ।
कविराय तुला सांगतसे हें की भजोनि हरिपायां
देखत भूल हें समजुन कां भुलशिल वाया ॥४॥