विसोबा खेचर

साधु विसोबा । खेचर राखे चरणानतासि सुज्ञानें ।
केला कृतकृत्य क्षणमात्रें ज्या नामदेव सुज्ञानें ॥

तो देव नामया हृदयीं दाविला । खेचरानें केला उपकारु हा ।
अवघी सत्ता आली हाता । नामयाचा खेचर दाता ॥

आधीं चैतन्य आपैतें करोनी । मग संचरें तारुण्यानीं ।
कामक्रोध तुज देखोनी । जाती पळोनी बारा वाटा ॥१॥
तुजपाठीं कवण धांवे । कवण टाकी कवण पावे ।
कामक्रोधें जग मोहावें । कासयासी खोववी पोटीं पाय ॥२॥
मायामोहजाळ तुटेल । पळेल पां काळवेळ ।
कां रे स्मरसी ना गोपाळ । मिथ्या व्याकूळ काजेंवीण ॥३॥
वैराग्यें द्दढ होईं निरुता । कासया मितोसी चपेटघाता ।
परस्त्री तितुकी मानी माता । विषयनिमित्ता आल्यासाठीं ॥४॥
धर्माचेइ मागें रिघाला कर्ण । शिबी चक्रवर्ती जाला जीवित्वहीन ।
तयामाजी सांग नाडला कोण । लटकी झकपण कां बोलती ॥५॥
इंद्रियां गोड तें आरोगिजे । मग धणीवरी धावा पोखरिजे ।
काय सांगूं शहाणपण तुझें । खेचर विसा म्हणे अरे नामया ॥६॥