मुक्तेश्वरांची कविता

“प्रकृत कवींचा वाग्जल्प । तैलकढईंत पाहूनि रूप ।
फिरतां मत्स्य सकंप । वामनेत्रीं विंधिला ॥
परी तें मूळ भारतीं नाहीं । म्हणोनि असो न बोलों कांहीं ।
नळिकाछिद्रांतूनि पाहीं । यंत्र भेदोनि पाडिलें ॥

द्रुपदें दिधलें बहु आंदण । कृष्णें धाडिलें उपायन ।
हें ऐकोनि दुर्योंधन । हृदय पिटी हस्तकें ॥
कर्ण झाला अतिविवर्ण । म्हणे हें विधीचें करणें कोण ?।
शकुनि म्हणे गेला प्राण । आलें मरण रोकडें ॥
दु:शासन मोकली धाय । म्हणे गेले हातपाय ।
आतां विचार करणें काय । तो तत्काळचि विचारा ॥