ध्यान तुझे दिनरजनी । चोळि आंगामधे तंग दाटली छडीदार ती गजनी ॥ध्रु०॥
श्रृंगार करूनया नटली । चपल हौसेने उभी माडीवर नेत्र सांग उरी फुटली ॥
चपला गगनी तुटली ।
तनमन लागुन प्राण वेधले चंद्रजोत जसी सुटली ॥
गोष्ट सुचेना कुठली । तिंदा पाहाता धनी पुरेना मम वृत्ति ते हरली ॥चाल॥
कर वचनाचा मान । तुझा बादली सर्व सामान ॥
हसूनिया बोल करी वरमान । कशाला कोण आता दरम्यान ॥
कळेन काय तुझा अनमान ।
रुपासी होइल शेवट घाण ॥
वचन हे सत्य आण प्रमाण ।
मारिला जडुन जिव्हारी बाण ॥चाल॥
लाल नेसली सुजनी ॥१॥
नको करू गडे गुरमी ।
भारंभार घे सुवर्ण काया कशास धर्मा धर्मी ॥
शब्द भेदला वर्मी । उडीव अशामधे कळेना आहे जे लिहिले कर्मी ॥
झुरतो भरमाभरमी । दुरवर देइ दृष्ट भराची निघुन जाइल गुरमी ॥चाल॥
अशा पाहिल्या फार । पद्मिणी फिरती दारोदार ॥
लागतो काय अशाने खार ।
खुषीचा सौदा जिन्नस वार ॥
चांद्णे दोहो दिवसांचे गार ।
पडतसे सर्वेच अंधःकार ॥
पहा पहा क्षणभंगुर संसार ।
घालीतो घिरट्या होउन घार ॥चाल॥
कसे लाविले भजनी ॥२॥
मर्जी तुजवर बसली । म्हणुन आम्ही गडे गोष्ट बोललो असली अथवा नसली ॥
तूच काय एक असली । एकंदर मुद्रा ऐट खुले हिरे जडित नसे तुज पसली ॥
भर ज्वानी मुसमुसली । म्हणून आम्ही गडे नोक लाविली चाल तुझी बरी दिसली ॥चाल॥
नको करू अभिमान । जाहले तप्त पंचही प्राण ॥
व्यर्थ का उगेच घेसी रान । सांग तू कोठे आहे देहभान ॥
करी गे शरीर आम्हासी दान । नसे मग काही किंचित वाण ॥
कशाला अडुन धाडसी पान । समजले मानभावी ते ध्यान ॥चाल॥
कितिक विकसी वजनी ॥३॥
इच्छा मनची पुरवी । शरीर कामी तप्त होतसे शांत करुन या जिरवी ॥
मंजुळ वाक्ये मुरवी । द्रव्यावरता जीव ठेउनिया नको चालु गडे गर्वी ॥
स्नेह सागर भरवी । विकल्प सोडुन कल्प करावा भ्रांत कशी ते नुरवी ॥चाल॥
मनी तुझी हे दरक । तुला इष्काची नाही पारख ॥ कथिल चांदिचे सारखे वरख ।
मोजसी समान कैसा तरक ॥ विडे पाठवुन केले गरक । म्हणे प्रभाकर लौकर उरक ॥
गळ्यामधे हात घालुन मुरक । नसेल जर मानस परती सरक ॥चाल॥
भ्रांत फिटेना अजुनी ॥४॥