मुलांस झोडपणार्‍या एका पंतोजीस

श्लोक
कोणें मूर्खपणें गुरूपण तुला क्रूरा ! असे रे दिलें ?
कां खाटीक न जाहलास ? - तुजला तें शोभतें चांगलें !
या बाळांप्रत फार निर्दयपणें कां तूं असा मारिसी ?
केला रे अपराध काय असला यांनीं ? - वदें रे मशीं. ॥१॥
पाहोनी प्रतिकार - अक्षम अशीं हीं बालकें, यांवर
घ्यावें हातसुखा ! - तुझ्या गुरुपणा हा डाग मोठा तर ।
हाताला तुझिया जरी खुमखुमी होती, तरी ते मुके
धोंडे आणिक वृक्ष काय नव्हते ? - ताडीं तयांला सुखें ! ॥२॥
यांचें न्यून असेल ( हें मज कळे ) कांहीं स्वपाठान्तरीं,
काढायास परन्तु तें भरुनियां, ही रीति नोहे बरी.
केव्हां धाकहि, पारितोषक कधीं, गोडीगुलाबी कधीं,
शिक्षा योग्य कधीं करूनि गुरु ते नांवास येती सुधी. ॥३॥
कोंबायास घशांत मूठभर रे बाळांचिया मृत्तिका,
त्यांचा स्वर्ग समग्रही झडपितां चोपूनि त्यांला फुका !
- हें केव्हां शिवतें तरी तुमचिया कां रुक्ष रे अन्तरीं ?
कांपा ! मुग्ध मुलें समोर बघुनी, जेव्हां छडी घ्या करीं ! ॥४॥
एप्रिल, १८८९.