दंवाचे थेंव

“ कोठुनि हे आले येथें ?
काल संध्याकाळीं नव्हते ! ---”
हिमकण पाहुनि ते वेलीं ---
वरि पडले आज सकाळीं.

आईला बाळया वदला
कुतुकानें उत्सुकलेला ---
“ दिसती हे गोजिरवाणें
मोत्यांचे जैसे दाणे !

आई ग ! तर वद मातें
कोठूनि हे आले येथें ?
सूर्याच्या ह्या किरणांत
कसे पहा चकमकतात !

मौज मला भारी वाटें !
होते हे तर वद कोठें ?”
चुम्बुनियां त्या तनयातें
वर करुनी बोट वदे ते ---

“ चन्द्र आणि नक्षत्रें तीं
शोभलीं जेथ वा रातीं,
उजेडहि जेथुनि येतो,
पाउसहि जेथुनि पडतो,

तेथुनि हे आले येथें;
तेथुनीच हे आले येथें;
“राहतील येथें का ते ?
मिळतिल का खेळायातें ?

मज गम्मत वाटे, आई,
घेउनि दे मजला कांहीं ! ”
“ नाहीं रे ! ते स्वकरांत
येणार गडया नाहीत;

कौतुक कर बघुनी त्यांतें
असती ते जोंवरि येथें;
सूर्य त्यांस अपुल्या किरणीं
नेईलचि लौकर गगनीं ! ”

“ जातिल ते लौकर गगनीं ”
वदतां गहिंवरली जननि !
गतबाळें तिजला स्मरलीं
डोळयांत आंसवें आलीं !

“ देवा रे ! ” मग ती स्फुंदे ---
“ एवढा तरी लाभूं दे !”
म्हणुनि तिनें त्या बाळासी
धरिलें दृढ निज ह्रदयासीं !

पाहुनि त्या देखाव्याला,
कळवळा कवीला आला;
वेडावुनि तयाच नादें
“ खरेंच ! ” तो पुसतो खेदें ---

“ होते हिमबिंदु सकाळीं,
कोठें ते सायंकाळीं ?”

१८९५