स्मरण आणि उत्कण्ठा

( शार्दूलविक्रीडित )

एकान्तीं असतां घरीं तुज सखे ‘ हे सारिके !’ बाहिलें,
‘ हे माझे शुकराज ! ’ हे म्हणुनि तूं मातें मिठी मारिली;
‘ माझे जातिलते ! ’ म्हणून तुजला मीं गाढ आलिंगिली,
तों ’ माझे सहकार ! ’ हें मधुर गे तूं नाम मातें दिलें;

‘ माझे रम्य विहारपुष्करिणि गे ! ’ मीं तूज संबोधिलें,
‘ माझे मानसहंस हो ! ’ सरस हें वाणी तुझी बोलिली;
‘ क्रीडासिंधुमधील हे मम तरी ! ’ ही साद मी घातिली,
‘ माझे नाविक हो प्रवीण ! ’ म्हणुनी मातें तुवां चुम्बिलें !

प्रीतीची सरिता उचंबळुनि त्या आसक्त संबोधनीं,
ओघामाजि तिच्या प्रिये ! उभयतां तैं पावलों मज्जन !
उत्कण्ठा ह्रदयांत, तें स्मरुनियां संदीप्त ती होउनी,
रात्रीं या विरहें तुझ्या तळमळें हा मी अभागी जन !

घेई ध्यास तुचा म्हणून मज दे निद्रा गडे सोडुनी,
तेणें दुर्लभ गे तुझें अहह !  तें स्वप्नांतही दर्शन !

२९ डिसेंबर १९०१