प्रत

( दिंडी )

सिद्ध झालों मी दूर जावयाला,
कण्ठ तेव्हां तो फार भरुनि आला;
मला म्हटलें तूं गद‍गद स्वरानें
” खुशालीचें तें वृत्त लिहित जाणें ! ”

” लिहिन ” म्हटलें मी तुला आश्वसाया
पुढिल केला मीं मुळी नच विचार
करीं घेतां परि पत्र हें लिहाया
खुशालीचें क्षीणत्व दिसे फार !

लोचनांला या होसि तुं प्रकाश
मदीयात्म्याचा तूंच गे विकास
नाडि माझी तव करीं वाहताहे
ह्रदय माझें तव उरीं हालताहे !

करा अपुल्या तूं पहा चाचपून
उरा आपुलिया पहा तपासून.
प्रकृति माझीही तिथें तुज कळेल
विकृति माझी तुज तिथें आढळेल !

१८८९