लावणी ११६ वी - साडि सेसूंद्या, धीरा धरा ...

साडि सेसूंद्या, धीरा धरा तुम्हि, नका घाबरे करूं
दाणादाण पांघुरणें किती फिरफिरून तरी आवरूं ? ॥धृ०॥
येकीकडे जाउन बसुन मी साडी नेसती बरी ।
लपत लपत येऊन, असडितां प्राणविसाव्या निरी ।
शोध करा बाहेर, कसा दंडक आहे घरोघरीं ।
सा चौ महिन्या कुठे नागवी करावी तुम्ही क्षणभरी ।
नित्य उठुन हें काय पाडितां रगत माझे उरीं ।
परदु:ख वाटे सितळ, नाहीं फळ विनवुन नाना परी ।
तुम्ही मतलबगर्जी गडी ।
कां बसून खा ना विडी ? ।
अमळ तरि उघडा कडी ।
घडिभर दुर असा, नका कवटाळुन मजला धरूं ।
प्रौढ अतां वय विसांत, सखया, अजून कां लेकरू ? ॥१॥
लाल कुसुंबी चोळि काल सक्रांतसणिं रे घातली ।
अंगासरशी आधिं तशामधिं मीच हातें बेतली ।
निघेल अंगातून कशी ? बाजुबंदात कुठें रे गुंतली ? ।
सकुमार देखणी रुपानें जणुं पातळ पुतळी ।
हिरवी मला शोभते म्हणुन शेलारि उंच घेतली ।
कंठि गळ्यांतिल बळानें धरितां पहा कुचास रुतली ।
किति येकेक सांगुं तरी ? ।
वाटते नवल अंतरीं ।
निजा तुम्हिच पलंगावरी ।
विनोदानें बोलते, दु:ख मानुन रागें नये भरूं ।
मजा येक वेळ, बिलगुं धावतां, वृथैव हे फिरफिरू ॥२॥
शेज फुलांची सर्व विखरली, परांच्या चुरल्या उशा ।
न्यहाल्या गिर्द्या जितके तिकडे, सांग दिसेना धुशा ।
अव्यवस्त पहा अपुण उभयतां, काय जहाली रे दशा ।
कुठें वळविला हात ? कुणापशि युक्ती शिकला अशा ? ।
मदें करून उन्मत्त, धुंद होऊन दाटला नशा ।
सोड अतां जिवलगा, जळो ही खोड तुझि रे अवदशा ।
मी नाजुक चापेकळी ।
भोगावी मिजाजीनं तळी ।
कां तिंदा पडशी गळीं ? ।
जिव तळमळि, किती नीट हातरुणं हांतरू ? ।
निजुन उभयतां छपरपलंगीं शाल वरून पांघरू ॥३॥
बसा स्वस्थ दुर, सख्या नेसुं द्या शेलारी पैठणी ।
नाहिं इची बरी दशा भिजली आधींच बारीक फणी ।
नाहिं शुद्ध राहिली, बोलले असेन खेखादी उणी ।
इथच्या इथें विसरून करावें शांतवन ये क्षणीं ।
जिथें प्रीत अति दाट तिथें होतच आहे नवेपणीं ।
दोन दिवस गेल्यावर सखया विषय करावा कुणी ? ।
गंगु हैबती कवि चतुर ।
म्हणे पुरुष कामातुर ।
करी स्त्रियेस दिलगीर ।
धीर निघेना ज्यास तो नर कृश होइल झुरूझुरू ।
महादु प्रभाकर म्हणे, अधिर परि स्त्री असे कल्पतरू ॥४॥