॥१६॥ भ्राजिष्णुं *षोडशं स्तुमः ॥
भ्राजिष्णु र्गद्यसे त्वंहि, प्रकाशैकरसोयतः ॥१४१॥
प्रकृति र्भोजनं भोग्या, न सा देवाद्विभिद्यते ॥१४२॥
भुंक्षेत्वं प्रकृतिं भोक्ता, धारयन्यूरुषाकृतिम् ॥१४३॥
दुष्टान्यो sभिभवत्येष, सहिष्णु र्गद्यते स वै ॥१४४॥
यस्मा ज्जातो s सि सर्गादौ, त्वं प्रभु र्जगदादिजः ॥१४५॥
अनघो यस्य पापानि, नैवसंति भवान्सवै ॥१४६॥
गद्यसे विजयो यस्मात्, ज्ञानैश्वर्यादिभि र्युतः ॥१४७॥
देवत्स्वं कथितो जेता, सर्वेषा मुपरिस्थितः ॥१४८॥
विश्वोद्भवो यत स्त्वत्तो, विश्वयोनिः प्रकीर्त्यसे ॥१४९॥
पौनःपुन्येन गात्रेषु, वससि त्वं पुनर्वसुः ॥१५०॥
अनिरुद्धमहं वंदे खाक्षरूपैः पुनर्वसूम् ॥१६॥१५०॥
भ्राजिष्णू अनिरुद्धारे । पुनर्वसु संशुद्धारे ॥
भ्राजिष्णुः कांत सौरस । सदा प्रकाशैकरस ॥१४१॥
भोजनं सर्व जडभूतें । अन्न चैतन्याचें होतें ॥१४२॥
भोक्ता चैतन्य तत्वतां । जडभोजनां व्यापिता ॥१४३॥
सहिष्णुः सदैवसोसित । करी कमादिक जित ॥१४४॥
जगदादिजः स्वयंभूव । नित्य निश्चळ स्वभाव ॥१४५॥
अनघः प्रभू पाप हीन । शुद्धसत्व निरंजन विजयः ॥१४६॥
स्वरूपसंपन्न । जेथें अज्ञानाचें शून्य ॥१४७॥
जेता विजयी निश्चित । जेथें शत्रूं पराजित ॥१४८॥
विश्वयोनिः सर्वकाळ । विश्व उद्भवी सकळ ॥१४९॥
पुनर्वसुः पुनःपुना । घेई जीव रूपें नाना ॥१५०॥
माधवकृपा मूकवाचा । परा अनिरुद्धा अवाचा ॥१६॥१५०॥