॥१२॥ वसुं दामोदरं स्तुमः ॥
वसु र्यत्त्वयि भूतानि, संति भूतेषु वा भवान् ॥१०४॥
प्रभु र्वसुमनाः प्रोक्तो, यन्मनो रागवर्जितम् ॥१०५॥
सच्च त्यच्च रविः सत्यः, शंकरो s वितथो भवान् ॥१०६॥
सम आत्मा मनो यस्य, समात्मा रागवर्जितः ॥१०७॥
अर्थश्छिन्नो sथवा sच्छिन्नः, सम्मितो sसम्मितः स्मृतः ॥१०८॥
त्रिकालेष्वविकारित्वा, न्मयावा सहितः समः ॥१०९॥
अमोघः सत्यसंकल्पः, स्तोतॄणां फलदोसि यत् ॥११०॥
अतस्त्वं पुंडरीकाक्षो, sश्नुषे य ध्दृदयांबुजम् ॥१११॥
धर्मो यस्य सदाकर्म, वृषकर्मा स कीर्तितः ॥११२॥
धर्मार्थमाकृति र्यस्य, कथ्यते s सौ वृषाकृतिः ॥११३॥
अहं दामोदरं वंदे, रामरुद्रै र्वृषाकृतिम् ॥१२॥११३॥
वसुदामोदर सुखकंदा । वृषाकृती द्या स्वानंदा ॥
वसुः स्थानी भूते सारी । वसु भूतीं वास करी ॥१०४॥
वसुमनाः रागहीन । सदा शांत निरंजन ॥१०५॥
सत्यः सत्यअवितथ । नित्य निष्पन्नशाश्वत ॥१०६॥
समात्मा रागवर्जित । देव सदा शांतचित्त ॥१०७॥
सम्मितः प्रभु पूर्णकाम । होय असम्मित निष्काम ॥१०८॥
समः प्रभु निर्विकार । रमासहित रमावर ॥१०९॥
अमोघः कधी नोहे व्यर्थ । देई भक्तासी परमार्थ ॥११०॥
पुंडरीकाक्षः सुंदर । व्यापी भक्त हृदयांतर ॥१११॥
वृषकर्मा धर्मकर्मी । तिष्ठे सदैव निष्कामीं ॥११२॥
वृषाकृतिः स्ययंज्योति । घेई धर्मार्थ आकृति ॥११३॥
माधवकृपा मूकवाचा । परा दामोदरा अवाचा ॥१२॥११३॥