झाला हो वनवास पती गेले नवतीचा पाहाणारा ॥
आता कैचा राजा भरवी भरतपुरच्या राहणारा ॥ध्रु०॥
कुंकु कपाळी शोभत नाही रत्नागिरीच्या ज्योतीबा ॥
माझे हे रूपस्वरूप पारखे झाले हे तोबा तोबा ॥
पसा पसा डोळ्यातुन पाणी एकसाळ पद्मनाभा ॥
जसा ताण्हुले काढी ढोसर तुळजापुर जगदंबा ॥
डाहाळी जळुन कोळ जाती गळुन पडे भिंतीवर आंबा ॥
शापिले शक्रारी काय रे आज्ञांकित तुमची रंभा ॥
पुनरपी उद्धार होऊन काय शेषावर निजणारा ॥१॥
इंद्रादिक गांजिले दशकंठा जन्मामध्ये संव्हार ॥
मंदोदरी बोले रावणा नम्र होऊन जोडन कर ॥
मुळीच दुष्ट झालासी रामचंद्राशी काम होइल बरे ॥
श्रम घडवीले रघुरायाला हे तुजला मुक्तीचे घर ॥
शरण रिघाला बिभीषण बंधु पाहुनीया सारासार ॥
चिरंजीव आद्यापी त्यासी आर्पिले राज्यभार ॥
पतीसहित मी दीन असता कसे लुटले रे लुटणारा ॥२॥
काव्य ऐका श्रीकृष्णाचे क्रशीपुन यादव श्रापिले ॥
भागीरथीचे तीरी लढाई करून समग्र मारवीले ॥
दोन प्रहर रात्रीचे वेळे समाचार घेऊ ठरले ॥
धाय लोकळुन वृक्षाखाली चिंतातुर बसले ॥
तेव्हा किरति काय केले ॥
धनुष्य बाण ते क्षणी कसीले ॥
तळपाया तळहात मस्तक फोडून क्षितीवर लोळवीले ॥
बरे किराता जाउन सांगा सोमवंशीच्या झुंजणारा ॥६॥
अर्जुन बोले काय अज्ञा सांगावी राया धर्मा ॥
धर्म होणे रे बंधु राया निरदयी व्हावे घनःश्यामा ॥
सुभद्रेच्या कांता काकुळती येतो आत्मारामा ॥
बाण काढा प्राण चालला यासमयी वाचिव आम्हा ॥
चतुरभुज नारायण त्याच्या गती आशा सीव सीव रामा ॥
काय पाड आमच्या राज्याचा ठावे असे लिहीले कर्मा ॥
जीवंत असो पतिराज ते नको भेटवू भेटविणारा ॥
सगनभाऊ म्हणे सपुत कपुत कोण आहे रे झुंझणारा ॥४॥