देवा दिक्पत्यः प्रयात परतः खं मुञ्चताम्भोमुचः पातालं व्रज मेदिनि प्रविशत क्षोणीतलं भूधराः ॥
ब्रह्मन्नुन्नय दूरमातत्मभुवनं नाथस्य नो नृत्यतः शंभोः संकटमेतदित्यवतु वःप्रोत्सारणा नन्दिनः ॥१॥
दोर्दण्डद्वयलीलयाचलगिरिभ्राम्यत्तदुच्चैरवध्वानोद्भीतजगद्भ्रमत्पदबरालोलत्फणाग्रयोरगम् ॥
भृङ्गापिङ्गजटाटवीपरिसरोद्गङ्गोर्मिमालाचलच्चन्द्रं चारु महेश्वरस्य भवतां निःश्रेयसे मङ्गलम् ॥२॥
संध्याताण्डवडम्बरव्यसनिनो भर्गस्य चण्डभ्रमिव्यानृत्यद्भुजदण्डमण्डलभुवो झंझानिलाः पान्तु वः ॥
येषामुच्छलता जवेन झटिति व्यूहेषु भूमीभृतामुड्डीनेषु विडौजसा पुनरसौ दम्भोलिरालोकिता ॥३॥
शर्वाणीपाणितालैश्चलवलय-झणत्कारिभिः श्लाघ्यमानं स्थाने संभाव्यमानं पुलकिततवपुषा शंभुना प्रेक्षकण ॥
खेलत्पिच्छालिकेकाकलकलकलितं क्रौञ्चभिद्बर्हियूना हेरम्बाकाण्डबृंहातरलितमनसस्ताण्डवं त्वा धिनोतु ॥४॥
देवस्त्रैगुण्यभेदात्सृजति वितनुते संहरत्येष लोकानस्यैव व्यापिनीभिस्तनुभिरपि जगद्व्याप्तमष्टाभिरेव ॥
वन्द्यो नास्येति पश्यन्निव चरणगतः पातु पुष्पाञ्जलिर्वः शंभोर्नृत्यावतारे वलयमणिफणाफूत्कृतैर्विप्रकीर्णः ॥५॥
इति शिवताण्डवस्तुतिः समाप्ता ।