लोकगीत - गीत बारावे

आकडमासी एकादशी बुवा चालले पंढरीशीं ।
ब्राह्मणाची सखुबाई गेली होती पाण्याशीं ।
त्या पानंदी बुवांनी पुंगीचा नाद केला ।
सखुबाईला ध्यानं लाविलं देवाचं गंगेवरी ।
घागर ठेवूनी सखु निघाली पंढरीशीं ।
सखुबाईच्या सोबतिणी घरीं आल्या सांगत सासूशीं ।
सून सखुबाईच्या तुमची गेली पंढरीशीं ।
सखुबाईच्या सासुला राग आला जाऊनी सांगती  पुत्राशीं ।
हातांत काठी लागे पाठीं सखु अडविली रस्त्याशीं ।
हाणून मारुन सखु आणली घराशीं ।
दोर लाविला खोलीमधीं कोंडून टाकली ।
सखुला बांधूनीं लावली कुलपी महामोरी ।
अरे भगवंता कमळीकांता दिवस होता निघून गेला ।
रात कशी निघून जाईल तुझे पाय केव्हां भेटत्याल ।
देवाला संकट पडलं देव आल्यात धांवून ।
राहिले सखुच्या समोर उभे ।
कासर पडलं गळून कुलूप पडल गळून । घॆतलें देवानं बाधुन ।
जा म्हणाला आतां पंढरीशीं ।
दुपारचं सोवळं भोजन झालं । सासू हाक मारी स्वैपाकाशीं ।
शेजारी सांग सखु तुमची गेली पंढरीशीं ।
जाऊन पांच दक्षिणा घातल्या गरुड्पारावरी उभी राहिली ।
ठेवलें पायावरी डोकं बघता प्राण सोडला ।
ब्राह्मणाची सखुबाई शिव झाली  पंढरीशीं ।
आखडमाशीं एकादशी बुवा चालले कर्‍हाडाशीं ।
सखुबाईच्या गांवची माणसें सांगत गेलीं सासूसासर्‍याशीं ।
सून सखुबाई तुमची झाली शिव पंढरीशीं ।
चंदन बेल गोळा केलं सखुबाईला अग्रि दिली । मग निघून घरीं गेली ।
रुक्मिणीनं हुबहुबी पत्र पाठविलं विठ्ठलाला ।
भयाण दिस पंढरी साधुसंत कष्टी दिसती ।
विठ्ठलानं पत्र पाठविलं रुक्मिणीशीं ।
जाऊन बस गरुडावरी कुपी भरुन अमृत घे । जाऊन शिंपड सखुवरी ।
सखुबाई उठून बसली । चोळी पातळ बोळवण केलं रुक्मिणीनं ।
सखु आली शिवपाशी देव भेटले पंढरीशीं ।
सखु आली घरासी सासूसासरा बोळबण करतो ।
धन्य धन्य सखु सून तूं भाग्याची खरी ।
सखु सखु म्हणून आठवूं कुठवरी ।