लोकगीत - गीत नववे

सारंग पाट डोंगरावरीं । तेथें खेळे भीमाशंकरी ।
तिथं येवश्या आल्या सत्त्वरी । कळ रविलाची फारी ।
पारवती म्हणे शिवा । डाव पैजेचा मांडावा ।
डाव पहिला गीरजेचा । नंदी हीराऊनी घेतला ।
सारंगपाट खेळली गिरजा । जिंतिलाचि शंभु राजा ।
धरी शंकराच्या हाताला । जावा म्हणती वनवासाला ।
शंकर क्रुध्दान दाटला । शंकर नीघून चालला ।
मार्गी नारद भेटला । हकांगत नारदाला ।
सारंगपाट खेळली गिरजा । जिंतिलाचि संभु राजा ।
मला म्हणती वनवासाला जावा । नारद बोल वचनी ।
आग लागो द्या खेळाला । द्यावी सोडून या गिरजाला ।
तुम्ही जावं पाशी वनाला । धुनी घालुनी बसावा ।
बारा न बारा वर्स झालीं । आठवण झाली गिरजाला ।
आग लागो या खेळाला । धनी कैलासाला गेला ।
कुणी येवशीन फितवुनी नेला । गिरीकंदरी जाऊन बसला ।
मत्राचा घट केला । बेस भिल्लिणीचा घॆतला ।
चोळी उरफटी अंगाला । बाणाचा भाता पाठीला ।
हातीं तीरकमठा घेतला । चुन्याची टिकली गालाला ।
निघाली शोधावयाला । रणवन शोधून जीव दमला ।
हिमचाल पारवताला । गेली त्याच वनाला ।
शंकर पाहिले दूरचे दूर । भिलणीचं हरसलं मन ।
तिन शंकर देखला । धुनी घालून बैसला ।
गेली शंकराचें हरपलें मन । करी भिलणीशीं भाषण ।
तूं हाईस कूणाची कोण ! वत्राची भिल्लीण अज्ञान ।
मी आलें तुमच्या कारद्द्ण । शंकराचें हरसलें मन ।
मांग म्होर नाहीं कोण । आपण होऊं ग गोसावी।
शिवशंकर चैतान झाला । हात भिलणीवर टाकला ।
सोड सोड झिंझाडा दिला । भिल्ल हायत साठ वनाला ।
मारत्याल आपल्या दोघाला । हातांत घालून हात ।
भिल्लीण करी भाषण । वाईट तुमचे गुण ।
पारवतीसारखें रत्न । तुम्ही आलेत टाकूनशान ।
दोघांचा मनोरथ पुरला । बेस भिल्लणीचा टाकला ।
पारवती उभी शिवाला । निघून गेले कैलासाला ।