लोकगीत - गीत दहावे

कळ नारदाची खोटी । तीन ताळाच्या तळवटी ।
सोन्याची बिघडली भटी । राजअंतरी पडल्या तुटी ।
कंस्तुरींत पडली हिंगाची विठी । वडील गंधारी धाकली कुंती ।
म्होरं लागलं अस्तनापूर । तिथं कांही कैराव चतुर ।
तिथं नांद कैराव चतुर । बंधु एकागळ शंभर ।
दुष्ट या शंभराची नदर । त्यानीं काय बसून केला विचार ।
नाहीं पाहिलं दूरवरी । आतां गेली वोसून गंधारी ।
मर्तकीचा बनविला हत्ती । त्याला काय बनवंल सुती ।
रंग दिला भवयागती । जशीं काय चित्रं काढली भिंती ।
लंबी सोंड त्याला शोभती । गळ्याघाट सर दोहेरी ।
आतां गेली वौसून गंधारी । हत्तीवर घातली अंबारी ।
अंबारीला खांब सोनेरी । सोन्याच्या टिका चमकती वरी ।
गंधारी बसुनी हौद्यांत । वान देती नगरनारीला ।
जाती कुंतीच्या वाड्याला । डाव्या पायाच्या अंगठयान ।
तिनं दरवाजा कुंकु लाविलं । शेजेच उदनं सवाल देण ।
नाहीं दिला तिच्या प्रभु झाला ऊन ।
वसा घ्या तीळगुळ । वसा काय पुसुन भातली कळ ।
कळ उत्पन्न केली खरी । आतां गेली वौसून ही गंधारी ।
कुंती बोल धाव श्रीहरी । आतां गेली वौसुन गंधारी
भिवबा बाहेरुनी आला । माता कां तुझा चंद्र कोमेला ।
माता भिवबाला बोलती । आग लागो तुझ्या चंद्राला ।
आतां गेली वौसून गंधारी मला ।
भीम म्हणे झाली शिमा । तिच्याबरुन हत्ती आणीन मी दिमा ।
भीम गेले  जमुनास्थळीं । तिथं काय जाऊन डगरी ढासळली ।
बंद झाली कैराव आळी । वाट मिळेना झाली हरळी ।
चिकलाच बनविल गोळं । चिकलाची गोष्ट नाहीं बरी ।
आतां गेली वौसुन गंधारी ।
सडसुधा बनाचा बनविला । भीम इंगुन वस्ती गेला ।
इंद्रजिताला रामराम केला । इंद्र थरथरा कापला ।
भीम काहो येणं केलं । हत्तीकारण येण केल ।
हत्ती डांबेशीं बांधला । हत्ती दुरुन दाविला ।
त्यांनी धरुन आणिला । साज मारीला बगलेला ।
हत्ती डोईवरी घॆतला ।मेघ होऊनी वरनं आला ।
काचबंदी अंगणामधीं । मातीनं आटा केला ।
साजासकट हातीं झेलला ।
भीमा म्हणे झाली शिमा । माता कसा ग झेलीला
माता म्हणे भीमायाला । नऊं महिने वागविला ।
पांच ज्योतीच्या पंचात्रीनं । मातेन भीमाला ओवाळला ।
हत्तीवर घातली अंबरी । अंबारीला खांब सोनेरी ।
सोन्याच्या कडा वरी ।
कुंती बसून हौद्यांत । वाण काय  देती नगरनारीला ।
वाण देती नगरनारीला । जाती गांधारीच्या वाड्याला ।
डाव्या पायाच्या अंगुठ्यानं । तिनं दरवाजा कुंकू लाविलं ।
शेजेचं उसनं सवाई देणं । नाहीं दिला तेच्या प्रभु झाला ऊन ।
वसा घ्या तीळगूळ । वसा काय पुसून मातली कळ ।
कळ उत्पन्न झाली खरी । आतां गेली वौसून ही गंधारी ।