लोकगीत - गीत अकरावे

वसुदेव पायानं पांगळा ।
रुपीण डोळ्यानं आंधळी ।
अर तूं सरावण्या बाळा ।
आम्हाला काशीला न्यावं ।
सरावण तेथून निघाला ।
गेला सुताराच्या वाड्या ।
श्रावण -
"अर तूं सुतार भैतर ।
माझा मैतार होशील ।
कावड करुन देशील ।
आईबाप नेयाचे काशीला ।"
कावड करुन बा दिली ।
कावड घेतली खांद्यावरी ।
आला आपल्या वाड्याला ।
श्रावण -
"अग तूं सावित्री अस्तुरी ।
कर ग बुती न भाकरी ।
माता न्हाऊन घालावी ।
पित्याला अंघुळ घालावी।
आईबाप न्यायचे काशीला ।"
सावित्री कायच बोलली ।
सावित्री --
"दोहीची मोटली बांधावी ।
नेऊन नदीला सोडावी" ।
सरावण काय च बोलला ।
श्रावण
"अग अग तूं पापिणी ।
होशील वनीची वाघिणी ।
होशील टॆकीची बाभळ ।"
पेटीवल्या कातीव चुली ।
माता न्हाऊं जी घातली ।
पित्या अंघुळ घातली ।
सरावणानं अंघुळ अष्टण केलं ।
सरावण भोजन जेवला ।
माताअ जेवूं जी घातली ।
पित्याला जेवूं जी घातला ।
दोघं कावडींत बसवली ।
घेतली चवरंगी झारी ।
कावड घेतली खांद्यावरी ।
निघाला वाड्याच्या बाहेरी ।
सरावण काय तो बोलला ।
श्रावण -
"अग तूं रुपिणी ग माता ।
मला मोठा सकुन झाला ।
आडवं मांजर ची गेलं  ।"
तेथून म्होरच निघाला ।
आडव्या जळणाच्या मोळ्या ।
श्रावण -
" अर तूं वसुदेव पित्या ।
मला मोठा सकुन झाला ।
आडव्या जळणाच्य मोळ्या ।"
निघाला येशीच्या मारगी ।
एक वनं वलांडिलं ।
दुसर्‍या वना सापासर्पाचं वेटोळ
तेबी बन वलांडिलं ।
तिसरं वन बा दारुण ।
वाघ डारक्या फोडीत ।
तेबी वन वलांडिलं ।
चवथं वन बा दारुण ।
राक्षिणी पीठ कांडीत्या ।
तेबी वन वलांडिलं ।
गेला पांचव्या वनाला ।
माता कायच बोलली ।
मात -
"आम्हाला पाणी तूं पा जव ।"
तिथं एक इरक्ष्याचं झाड ।
कावड त्याला अडकीविली ।
श्रावण पाणी आणण्यास जातो -
घॆतली चवरंगी झारी ।
निघाली तळ्याच्या मारगी ।
ठाक झाडाला घालतो ।
खुणा वाटनी करीतो ।
खळोखळा जी रडतो ।
लगुरी धोंड्याच्य़ा रचीतो ।
खुणा वाटॆनी करतो ।
खळुखळा जी रडतो ।
विटी गवताच्या वळीतो ।
गेला तळ्याच्या पाण्याला ।
दशरथाच्या बाणानें श्रावणाचा
मृत्यू
झारी त्यानं बुडविली ।
झारी बुडबुडा जी वाजली ।
दशरथाच्या कानीं आवाज
गेला ।
त्या बाणाई सोडीला ।
सरावणाच्या उरी वो लागला ।
सरावण ‘राम राम ’ बोलला ।
दशरथ काय च बोलला ।
" ईकत मनुष्य बा गेलं ।
रामराम कोण च बोललं ।"
जवळ जाऊन पाहूं लागला -
"अर देवा सरावण भाचा म्यां
मारीला ।
बाण काढाया लागला ।
सरावण काय च बोलला ।
"बाण माझा काढूं नका ।
तिथं एक ईरक्ष्याचं झाड ।
तिथ माझा मायबाप ।
त्याला पाणी जी पाजावं ।
मग माझा बाण काढावा ।"
दशरथ पाणी नेतो -
घॆतली चौरंगी झारी ।
निघाला कावडीच्या सुधी ।
ठोक झाडाचं बघीतो ।
खळॊखळां तो रडतो ।
"सरावण भाच्या तुझा खेळ ।"
विटी गवताच्या बघतो ।
खळोखळा वो रडतो ।
"सरावण भाच्या तुझा खेळ ।"
लगुरी घोंडयाच्या बघतो ।
खळोखळा वो रडतो ।
"सरावण भाच्या तुझा खेळ ।"
आला कावडी जवळी ।
मातेच्या तोंडा झारी लावीतो ।
कोण आहे म्हणून बोलूं लागली ।
दशरथ रडूं बा लागला ।
"काय सागू बाई तुला ।
सरावण भाचा म्यां मारिला ।
कुंकू लेकीचं पुसलं ।
मग आई बाप पाणी पिईनात
आईबाप दोघेही स्वत:ला मारुन
घेतात.
कावड त्यानं उचलली ।
नेली तळ्याच्या पाऊला ।
काढला सरावण्याचा बाण ।
माईनं मारुन घेतला ।
तिघेची तिघॆ मरण पावले ।
तोडले चंदन हे वेल ।
त्याला दिले आगीन वाट ।
दशरथ रडूं वो लागला ।
"सरावण भाचा म्या मारीला ।
कुकू लेकीचं पुसलं ।"