तुटलेले दुवे - तेव्हा तू म्हटलें. “तुम्ह...

तेव्हा तू म्हटलें. “तुम्ही समजवा, आहां कवी आपण.
आहे हें रमणीय रूपक परी थोडी नडे गूढता” -
होती मीं रचिली तुझ्याचवरती ती काव्यगुम्फा पण;
साङगें मी विसरूनि तों वर चढे किञ्चित तुझी भ्रुलता.
नेत्रांतूनि कुतूहलान्वित तुझ्या वर्षे सुधा नूतन,
अन प्राशी ऊमलूनि हृत्कुमुद हें आकण्ठ ती कौमुदी,
आनन्दें वदनेन्दु सुन्दर तुझा तेजाळ होतां क्षण
ये तत्काळ ऐचम्बळूनि हृदयीं कौमारभावाम्बुधी.
होतां ऊत्तर जीव दाटुनि गळीं आवाज हो घोगरा,
जाशी तू लहरीमधे झरझरा जैशी नदी वाहती,
मीही विद्ध जिवापरी हळुहळू तेथूनि जातों घरा -
कोठे हाय अता मला घर तरी - आकाश हा मण्डप
अन माथ्यावर मातृछत्रहि नसे, चोहीकडे आतप.

८ ऑक्टोबर १९२६