श्रीदत्त भजन गाथा - मन हे ओढाळ गुरुं

प्रांजळपणाने विचार करावा । अपुला पहावा इतिहास ॥१॥
जन्मल्यापासोनी चरित स्मरावे । बहु आठवावे स्वीयवृत्त ॥२॥
विचार करितां सर्व आठवेल । उमगोनी येईल सर्व कांही ॥३॥
ज्ञात आणि तैसे अज्ञात की दोष । विशेष अविशेष किती झाले ॥४॥
सूक्ष्म नजरेने पाहतां दिसेल । स्पष्टचि होईल आपणासी ॥५॥
ठायी ठायी मन किती हे लाजेल । खंती किती पावेल मिती नाही ॥६॥
किती दोष सहज घडोनियां येती । मुळी न समजती आपणांसी ॥७॥
सगळ्यांत मन आहे महाठक । धरीना विवेक कांही केल्या ॥८॥
केव्हांच ठकवी केव्हांच उधळे । कैसे याचे चाळे शमवावे ॥९॥
विनायक म्हणे मनाचीया पाय़ी । नर ये उपायी पदोपदी ॥१०॥
==
कायावाचामन । यांचे निगडन । वहुत कठीण ॥
कायावाचामन यांचे निगडन । बहुत कठीण योग्यालागी ॥१॥
हातोहात कैसे आम्हां ठकविती । अजब त्यांची क्लृप्ति जाणावी की ॥२॥
किती जरी वाचा स्वाधीन ठेविली । फ़जितखोर भली फ़सवीत ॥३॥
किती तरी करा नियम वाचेसी । पाडिल केव्हां फ़सी कळेनाच ॥४॥
भलतेच जाई उच्चारोनी वाणी । मग आणीबाणी तपस्येला ॥५॥
थोर थोर योगी वाणीचीया योगे । फ़सले न तगे धैर्य त्यांचे ॥६॥
परम शांत जरी वसिष्ठ ते मुनि । प्रसिद्ध त्रिभुवनी शांतिरुप ॥७॥
तयांसीही जाणा वाणीने ठकविले । हानिला आणिले तपस्येसी ॥८॥
विनायक म्हणे करितां विचार । दिसतो संचार किती जातो ॥९॥