(गीति)
सिंधूच्या पीडेस्तव, त्यजिला कैलास शंभुनें त्वरित ।
तेथुन मेरुवरती, पत्‍नीसह राहण्यास तो जात ॥१॥
यज्ञादि सर्व कर्मे, लोपलिं म्हणुनी समस्त ऋषि गेले ।
तेथें गिरिजेसह ते, राहति शंभू असें विधी बोले ॥२॥
पुसते गिरिजा त्यांना, सार्‍या देवांस मुख्य पतिनाथा ।
यास्तव संबोधिति ते, देव महादेव हो जगन्नाथा ॥३॥
ऐसें असून आपण, भजतां कोणास हें कथा मजसी ।
यावरि शंभु तियेला, म्हणती कांते कथीन मी तुजसी ॥४॥
जन-हित-साधक आहे, उघडुनि दावीं प्रिये तुला मी तें ।
त्रिगुणांस आवरी तो, गुणेश नामें प्रथीत सुर मातें ॥५॥
आणखि जगास रक्षी, त्यातें वदती सु=भक्त परामात्मा ।
आहे पूर्ण-ब्रह्मचि, आहे जगतांत तोचि जीवात्मा ॥६॥
त्याचें ध्यान निरंतर, करितों आम्ही यथाविधी कांते ।
त्यातें भजण्या तुजसी, एकाक्षरमंत्र सांगतों तूंतें ॥७॥
या मंत्राचा जप तूं, करिसी नेमें रवी-मितें वर्षे ।
म्हणजे स्वरुप-ज्ञानचि, समजों येईल कीं तुला हर्षे ॥८॥
ऐसें सांगुन तिजला, शिव देती मंत्र तेधवां तीस ।
मंत्रोपदेश होतां, गेली गिरिवरि सु-मंत्र जपण्यास ॥९॥