(गीति)
योजी विनायकाला, भोजन द्यावें म्हणोन हें विप्र ।
गेला खेळगडयांशीं, समयीं खेळावयास प्रभु-विप्र ॥१॥
भूपति सभेंत बसले, वेश्यांचें नृत्य पाहते झाले ।
त्या समयीं स्वर्गांतिल, सनक सनंदन सभेमधें आले ॥२॥
त्यांचें स्वागत केलें, कारण पुशिलें पुरांत येण्याचें ।
आलों भूपति आम्ही, दर्शन घेण्या विनायक-प्रभुचें ॥३॥
इतुकें भाषण होतां, कश्यपनंदन तिथें कसा आला ।
मोदक भक्षित भक्षित, खेळत खेळत सभेमधें आला ॥४॥
सनक सनंदन यांना, दाखवि नृपती विनायका त्यास ।
ऐकुन भाषण त्यांचें, अदितीनंदन वदे असें त्यांस ॥५॥
रम्य अशा स्वर्गाचा, त्याग करुनियां इथें वृथा आला ।
ज्ञात्यांस योग्य स्वर्गचि, वाटे मजला मुनींस तो वदला ॥६॥
सनक सनंदन वदले, मोहित मति आमुची असे झाली ।
यास्तव येथें आलों स्वर्गी जाण्यास याचना केली ॥७॥
सनक सनंदन यांना, भूपति वदला करा इथें अशन ।
नंतर स्वस्थपणानें, स्वर्गा जावें म्हणे तया लीन ॥८॥
नंतर दोघे वदले, क्षत्रियसदनीं न सेवितों कांहीं ।
बोलुन निरोप घेती, गेले गंगेस तेधवां दोही ॥९॥
(दिंडी)
विनायकही जात मुलांसंगें ।
स्नान करितो बालकांसवें गंगें ।
येइ परतोनी शुक्लगृहीं गेला ।
देइ भोजन विद्रुमा स्वयें त्याला ॥१०॥
उभय दंपत्या मोद बहू होई ।
मुदित नयनांतुन उदक असें येई ।
बाहुपाशानें धरित सुरानंदा ।
धन्य केलें कीं मदिय गृहानंदा ॥११॥
त्यास भोजन तें देत शुक्लपत्नी ।
करित आयति ती बहुत स्वयें यत्नीं ।
पात्रिं भाकर वाढीत तया ताजी ।
तशी भुरकाया वाढितसे कांजी ॥१२॥
अन्न पाहुन हें हंसति मुलें सारीं ।
अन्न सेउनियां भुरके बहू मारी ।
घास घासाशीं पीत असे पाणी ।
असा जेवितसे तेथ परशुपाणी ॥१३॥
बहुत पक्वान्नें करुन सर्व लोक ।
शोध करिताती सदनिंही अनेक ।
असे शुक्लाच्या सदनिं जेविताहे ।
दहा हस्तांनीं पेज भक्षिताहे ॥१४॥
महोत्कट हें रुप धरी तेथें ।
करित भोजन तो शुक्लगृहीं तेथें ।
करित भोजन तो सांग सुरानंद ।
बहुत झाला तेधवां तया मोद ॥१५॥
(गीति)
मुखशुद्धीही दिधली, अमल-कंठी विनायक प्रभुला ।
जेउन तोषित झाला, भक्तीनें तुष्टलों असे वदला ॥१६॥
इच्छित वरास मागे, वदला विप्रास तेधवां देव ।
तुझिया ठायीं माझी, भक्ति जडावी असा मनीं भाव ॥१७॥
(इंद्रवज्रा)
संसारतापें मज वीट आला । मुक्ती करावी प्रणती पदांला ।
बोले तथास्तु द्वयपाणि होत । विप्रागृहीं तो धन पूर्ण देत ॥१८॥