(शार्दूलविक्रीडित)
कीर्तीला मुनि सांगतात सुभगे ऐकें दिवोदास तो ।
देई भाक तयास मी तदुपरी बोधापरी वागतो ॥
घेई साध्य करुन तो गणपती लोकांस या या परी ।
विष्णू बुद्ध नटे वसे नगरिंचे बाह्य-प्रदेशावरी ॥१॥
मायेनें अपुल्या जनांस करितो मोहीत तेव्हां हरी ।
वेदांचा उपयोग हा त्यजुनियां निर्गूण भक्ती बरी ॥
आहे देव खरोखरी हृदयिं तो सर्वां जिवांचा वदे ।
मूर्तीसी भजणें खरोखर असे मूर्खत्व ऐसें वदे ॥२॥
देहासी म्हणती सुजाण अवघे आत्मा म्हणूनी तया ।
त्यातें तुष्ट करा सुखी सकलही तुम्ही करा हो तया ॥
ऐसा बोध जनांस तो पटुनियां शिष्यत्व केलीं जनीं ।
झाला भिक्षु सती सुबोध करण्या लक्ष्मी त्वरें स्त्री जनीं ॥३॥
गेला बुद्ध हरी नृपाल-सदनीं त्यातें म्हणे भूपती ।
सांगें मी तुजला करीं श्रवण हें निर्गूण सेवेस ती ॥
झाली उत्सुक कीं प्रजा सकल तूं जावें निघूनी अतां ।
ऐके भूपति त्या म्हणे इथुन मी जाईन बाबा अतां ॥४॥
ढुंढीराज मला वदे म्हणुनि मी जातों असें बोलला ।
विष्णू त्यास वदे सदाशिव नृपा मुक्तीस नेई तुला ॥
ऐसें सांगुन ज्योतिषी म्हणतसे चिंता नको ही तुला ।
दीवोदास तदा निघे तिथुनियां जाई तपाला भला ॥५॥