(उपेंद्रवज्रा)
विरोचनाचा सुत देवभक्त । बली असे नाम तयास उक्त ।
गुरु असे शुक्र तया कुळासी । बलीगृहीं आणवि पूजनासी ॥१॥
यथाविधी पूजुन तो वदे कीं । स्वर्गीं करी इंद्रच राज्य कीं कीं ।
अहो असे बंधुच तो खरा कीं । न देतसे भाग आम्हांस तो कीं ॥२॥
मनास शंका मम येत आहे । म्हणून आतां गुरु पूसतों हें ।
अहो समाधान करा मदीय । वदे गुरु त्या पुढतीच काय ॥३॥
(गीति)
तुमचे पूर्वज यांनीं, केले हिश्श्यास ते बहू यत्‍न ।
झाले निष्फळ म्हणुनि, बसले सारे त्यजून कीं यत्‍न ॥४॥
करितां शत-यज्ञांसी, त्याला लाभे पुरंदरीं राज्य ।
यास्तव यज्ञा करिं तूं, सत्य-पथीं मिळविणेंच तें राज्य ॥५॥
गुरुच्या बोधा परि तो, पाचारित ते वशिष्ट भृगु आदी ।
ऋषिजन येती करिती, मंडप कुंडें ससिद्ध समिधादी ॥६॥
याज्ञीकि मातृकांची, मंडपरक्षक प्रमूख देवांची ।
योग्य स्थलींच व्यासा, स्थापन करिती मुनी तिथें त्यांची ॥७॥
पत्‍नीसहीत बलिनें, धवल पटाचें करुन परिधान ।
यज्ञाची दीक्षा ती, घेउन बैसे सु-सिद्ध होऊन ॥८॥
त्यासी प्रधान असती, सर्व प्रजाजन तसेच अनुकूल ।
पत्‍नीसहीत बलि तो, चिंतुन देवास कार्य हो सुफल ॥९॥
पूर्वांग सर्व विधी कीं, ऋत्विज हे करिति वेद सूत्रांनीं ।
पश्वालंभ विधी हा, यशामाजी प्रमूख योजूनी ॥१०॥
यज्ञांतिल देवांना, ज्याचा त्याचा म्हणून मंत्र मुनी ।
आहुति देती कुंडीं, मग ओतिती वसोरधार मुनी ॥११॥
यापरि उत्तर आंगा, सारुनि रथिं बैसला सतीसहित ।
अवभृत स्नानीं बलि तो, वाजति वाद्यें निघे प्रजेसहित ॥१२॥
ऐशा वेळीं चाले, वेदांचा घोष साम-गायन कीं ।
परतुन येतां स्थलिं त्या, दानांनीं विप्र तोषवी बलि कीं ॥१३॥
एणेंपरि त्या बलिनें, नव्याण्णव यज्ञ पूर्ण कीं केले ।
शत संख्य यज्ञ करितां, इंद्राचें काळजींत मन गेलें ॥१४॥
ऐशा वेळीं विष्णू, वास करी क्षीरसागरीं व्यासा ।
कमलाचरण चुरित ती, नारद तुंबर सु-गायनीं सुरसा ॥१५॥
सुरसा प्रयुक्त करिती, गुणवर्णन हें तसेच गंधर्व ।
आणिक गायन करिती, स्वर्गीच्या अप्सराहि त्या सर्व ॥१६॥
असल्या वेळीं स्मरणा, विष्णूचें करुन वृत्त कथितात ।
संकट जाणुन त्याचें, आश्वासन देउनी अभय त्यास ॥१७॥
अदिती उदरीं तेव्हां, विष्णु करी कीं प्रवेश सत्वर तो ।
दश-मास पूर्ण भरतां, उत्तमसा पुत्र जाहला हरि तो ॥१८॥
अदिती कश्यप यांना, विष्णूनें कळविलें स्वकियरुपें ।
पूर्वी तपास केलें, यास्तव अवतार घेत सुतरुपें ॥१९॥
भू-भार शरण करणें, कार्य असे कीं मदीय हक्काचें ।
ऐसें बोलुन विष्णू, बालस्वरुपा धरुन आधींचें ॥२०॥
उदरीं जन्मुन तेव्हां, रुदन केलें त्वरीत त्या सदनीं ।
करिता झाला नंतर, कश्यप जातक यथाविधी सु-मनीं ॥२१॥