(गीति)
धामीं जाण्यापूर्वी दूतांनीं कश्यपास तें वृत्त ।
कळवुन कथिलें नंतर, अदितीला तेधवांच तें वृत्त ॥१॥
तेव्हां अदिती सूतां, भेटाया आश्रमांतुनी आली ।
माता बघून त्यानें, स्यंदन त्यजिला त्वरीत ये खालीं ॥२॥
धांवत जाउन तिजला, दिधली प्रेमें त्वरीत कीं भेटी ।
इतुक्यामध्यें आला, काशीराजा तिथें त्वरें भेटी ॥३॥
वंदुन अदीति चरणीं, नृपती बोले विनायका सदनीं ।
नेउन बहूत दिन ते, झाले म्हणुनी न कोप करुं जननी ॥४॥
कथिला तिजला सारा, झालेला सर्व थोर इतिहास ।
ऐकुन पुत्रावरुनी, ओवाळी लिंबलोण दृष्टीस ॥५॥
नंतर नमिती दोघे, कश्यपमुनिंना यथाविधी धामीं ।
कश्यप सूता तेव्हां, आलिंगुनि शिरस घ्राणिलें प्रेमीं ॥६॥
सन्मानी भूपासी, आशीर्वाद प्रसाद तो दिधला ।
नंतर परतुन जाण्या, आज्ञा दिधली नमीत दोघांला ॥७॥
भूपति नगरीं आला, राज्य करी तो बहूत दिन-रजनीं ।
आनंदानें पुढती, राज्य करी बहुत आब्द वर-दानीं ॥८॥
कश्यप अदिती धामीं, आनंदानें विनायकासहित ।
एके दिवशीं बैसति, पुशिलें सूतें तयास अवचीत ॥९॥
अवतार-कृत्य झालें, आज्ञा द्यावी स्वधामिं जाण्यासी ।
ऐकुन माता-पितरें, शोकाकुल जाहलीं तयासरसीं ॥१०॥
वदती विनायकासी, जासी तरि आमुचें कसें होई ।
बोले सूत तयांना, स्मरतां संनिध खरोखरी येई ॥११॥
माता बोलत असतां, तो एकाकी त्वरीत अदृश्य ।
रचिती त्वरीत तेथें, सुंदर मंदिर सुभव्य तें दृश्य ॥१२॥
त्या मंदिरांत स्थापिति, मूर्त विनायक सदैव तो भेटे ।
त्यांच्या इच्छेपरि तो, दर्शन द्यावें म्हणून कीं प्रकटे ॥१३॥
विधि व्यासांसी म्हणती, त्रेता-युगिं सिंधु नाम दैत्याचें ।
हनन करावें यास्तव, गणपति सुत होत त्या उमापतिचें ॥१४॥
केल्या बहूत लीला, सुरम्य असती म्हणून सांगाव्या ।
इच्छा असली तरि मी, व्यासां तव सांगतों श्रवुन गाव्या ॥१५॥