उपदेश - मुमुक्षूंस उपदेश १६ ते २०

१६.
तो देव स्मरारे अनंत । जो कां वैकुंठींचा नाथ । दृढ धरा रे ह्लदयांत । तेणें यमपंथ चुकेल ॥१॥
आकांतीं द्रौपदीयें स्मरिला । तिचीं वस्त्रें आपणचि झाला । सभेमाजी मान रक्षिला । काळ पैं झाला कौरवांचा ॥२॥
विमळार्जून उन्मळिला । जरासंध तोही मारिला । कंसासूर निर्दाळिला । कान्हया झाला गोकुळींचा ॥३॥
ध्रुव जेणें अढळपदीं बैसविला । नामें एके अजामिळ उद्ध-रिला । उत्तरेचा गर्भ रक्षिला । तैं सोडविला परीक्षिती ॥४॥
जाति कुळ न पाहसी । नामें एकें उद्धरिलें गणिकेसी । त्या गोपाळाचें उच्छिष्ट खासी । गज सोडविसी पाणियाडें ॥५॥
ऐसा तूं कृपाळु गा देवा । प्रसन्न झालसि पांडवा । विष्णुदास नामा विनवी केशवा । प्रेमभाव द्यावा मजलागीं ॥६॥

१७.
भक्त प्रल्हादाकारणें । त्या वैकुंठींहूनि धांवणें ॥१॥
नरहरी पातला पातला । महा दोषा पळ सुटला ॥२॥
शंख चक्र पद्म गदा नाभीं नाभींरे प्रल्हादा ॥३॥
दैत्य धरी मांडीवरी । नखें विदारी नरहरी ॥४॥
पावला गरुडध्वज । नामया स्वामी केशवराज ॥५॥

१८.
जागारे गोपाळांनो रामनामीं जागा । कळीकाळा आ-कळा महादोष जाती भंगा ॥१॥
सहस्रदळ समान अनुहात ध्वनी उठी । नामाचेनि बळें पातकें रिघालीं कपाटीं ॥२॥
दशमी एक व्रत करा दिंडी दर्शन । एकादशी उपवास तुह्मी जागा जागरण ॥३॥
द्वादशी साधन कोठीकुलें उद्धरती । नामा म्हणे केशव ठाव देईल वैकुंठीं ॥४॥

१९.
निर्वाणींची हे सांगितली खूण । कैबल्य चरण विठो-बाचे ॥१॥
वेद शास्त्र स्मृति वदती पुराणें । पाहूनि जाणणें हेंचि सत्य ॥२॥
क्रिया कर्म धर्म ज्यालगिं करणें । ते खूण निर्वाण हेंचि असे ॥३॥
जप तप अनुष्ठान कां करिजे साधन । तेंचि प्रत्यक्ष निधान हेंचि असे ॥४॥
नामा ह्मणे मज कळलें अनुभवें । न सोडीं हे जीवें चरण तुझे ॥५॥

२०.
नामामृत सरिता चरणामृत माता । पवित्र हरिकथा मुगुट आणि ॥१॥
तेथें माझें मन होकां क्षेत्रवासी । राहेम संतांपाशीं सुख घेतां ॥२॥
अहिक्य परत्रें समतीरें साजि रीं । परमानंद लहरी हेलावत ॥३॥
मुक्तीची माउली मोक्षाची गाउली । शीणलिया सा-उली विषयताप ॥४॥
तेथें सनकादिक प्रेमळ सकळ । राहिले नि-श्चळ करोनि चित्त ॥५॥
नामा ह्मणे माझे सखे हरीजन । तारूं त्याचे चरण दृढ धरा ॥६॥