उपदेश - वेषधार्‍यांस उपदेश २६ ते ३१

२६.
मी तूं हें कथन सांगसी काबाड । विठ्ठल येवढें न सांगसी ॥१॥
ऐसें कांहीं सांग जेणें फिटे पांग । नित्य पांडुरंग-भजन सोपें ॥२॥
मी आणि तूं हें वचन हो खोटें । विठ्ठलीं विनटे दिननिशीं ॥३॥
नामा ह्मणे भाव ऐसा धरीं सकळ । तुष्टेल गोपाळ न विसंबितां ॥४॥

२७.
मुखीं नाम हातीं टाळी । दया नुपजे कोणे काळीं ॥१॥
काय करावें तें गाणें । धिक्‍ धिक्‍ तें लजिरवाणे ॥२॥
हरिदास म्हणोनि हालवी मान । कवडीसाठीं घेतो प्राण ॥३॥
हरिदासा़चे पायीं लोळे । केशीं धरोनि कापी गळे ॥४॥
नामा म्हणे अवघे चोर । एक हरिनाम हें थोर ॥५॥

२८.
ताकहि पांढरें दूधहि पांढरें । चवी जेवणारे जाणवीते ॥१॥
केळाच्या पाठीवर ठेविला दोडका । तोहि ह्मणे विका तेणें मोलें ॥२॥
ढोर ह्मणती आह्माम हाकारे लास । वारुवा सरसे खाऊं द्या घांस ॥३॥
मंदल्याजेती घरोघरीं गाती । धृपदासाठीं ताक मागती ॥४॥
नामा म्हणे सोपीं कवित्वें झालीं फुका । हरि हरि म्हणा आपुलिया सुखा ॥५॥

२९.
शास्त्रज्ञ पंडित तो एक मी मानी । आपणातें देखोनी तन्मय झाला ॥१॥
येरां माझें नमन सर्व साधारण । ग्रंथांचें रक्षण म्हणोनियां ॥२॥
वेद पारायण मानीं तो ब्राह्मण । चित्त समाधान संतुष्ट सदा ॥३॥
पुराणिक तो होऊनि कृतार्थ । विषयीं विरक्त विधि पाळी ॥४॥
मानीं तो हरिदास ज्या नामीं विश्वास । सर्वस्वें उदास देहभावा ॥५॥
नामा ह्मणे ऐसे भेटवीं विठ्ठल । त्यालागीं फुटला कंठ माझा ॥६॥

३०.
योग याग यज्ञ इच्छिसी कामना । परि केशव निधाना विसरसी ॥१॥
नेणेचि हें मन भुललें अज्ञानें । यातायाति पतनें भोगूं पाहे ॥२॥
ज्याचेनि जाहलें तुझें हें शरीर । त्याचा नामो-चार नये वाचे ॥३॥
नामा म्हणे कांरे नेणसी अझुनी । केशवचरणीं अनुसरे कां ॥४॥

३१.
हरिभक्ति आथिले तेचि उत्तम । येर ते अधम अध-मांहुनी ॥१॥
हरिभक्तीं सप्रेम तेंचि तैसें नाम । येर ते अधम अना-मिक ॥२॥
नामा म्हणे जया नाहीं हरिसेवा । ते जितची केशवा प्रेत जाणा ॥३॥