उपदेश - जनांस उपदेश ४१ ते ४५

४१.
देवो देवो बोले तूम जीवन भातें । मेहुडें दुभतेम जना यया ॥१॥
तैसें मना करा भजनभाव धरा । विषयपसारा टाका वेगीं ॥२॥
उपावो न लगे दया ते धरावी । आपुली ह्मणावी माय जगीं ॥३॥
नामा ह्मणे बाप विठ्ठल तो आमुचा । कुळदेव साचा पुरातन ॥४॥

४२.
विठ्ठलाचे पाय धरूनियां राहें । मग संसार तो काय करील तुझें ॥१॥
संसाराचें भय नाहीम हरिचे दासा । विठु आह्मां सरिसा निरंतर ॥२॥
निरंतर वसे हरि भक्तापासीं । विसंबेना त्यासी कदाकाळीं ॥३॥
नामा ह्मणे ऐसा विठ्ठल सोडोनी । व्यर्थ काय जनीं शिणताती

४३.
स्वप्नींचिया परी देखिसी अभ्यास । न धरीच विश्वास चित्त तुझें ॥१॥
वांझेचिया स्तनीं अमृताची धणी । मृगजळ पाणी तान्हा बोले ॥२॥
तरी प्रेमावीण फळती क्रियाकर्म । हातां येतीं वर्में विठोबाचीं ॥३॥
दृष्टीतें देखणें श्रवणीं ऐकणें । मनाचें बैसणें एक होय ॥४॥
नामा ह्मणे तरीच विठो येऊन भेटे । कावळ पालटे कैवल्य होय ॥५॥

४४.
गौळियाचे घरीं कैवल्याचे दानी । परब्रह्म अंगणीं कीडतसे ॥१॥
ऐसें कांहीं करा आलेनो संसारा । जेणें जोडे सोईरा पांडुरंग ॥२॥
करितां त्याचें काज मनीं न धरीं लाज । ह्मणे हे शरण मज सर्वभावें ॥३॥
राखे बळिचें द्वार पाहे त्याची वास । ह्मणे हा माझा दास अंतरंगु ॥४॥
गौळियांचें उच्छिष्ट मनीं न धरि वीट । आवडी निकट गोपाळांची ॥५॥
तरी क्रिया कर्म केलें होय सफळ । जरी ह्लदयीं गोपाळ येऊनि राहे ॥६॥
येरी ते मायावी जग भुलवणीं । नित्य विभांडणी सर्वभावें ॥७॥
नाभा ह्मणे ऐसे संतांचिये सोई । विठोबाचे पायीं मन ठेवीं ॥८॥

४५.
सर्व जिवां करी कारुण्य । वाचे सत्य उच्चारण । नित्य नामस्मरण । तोचि दास भगवंताचा ॥१॥
धन्य धन्य भूमंडळीं । धन्य धन्य साधुवचन पाळी । वेदमर्यादा वेगळी । कार्येम न करी सर्वथा ॥२॥
प्रात:काळीं उठुनी । नरहरिनाम उच्चारूनि । उभा राहूनि कीर्तनीं । जय जय नामें गर्जतसे ॥३॥
देवभक्ति आवडे ज्यासी । पुण्यप्रारब्ध ह्मणती त्यासी  । जो उपजोनि आपुले बंशीं । पूर्वजांसि उद्धरितो ॥४॥
तीर्थें एक भावभजन । नित्य नित्य तें पिंड-दान । भूतदया तें भागीरथी स्नान । तेथ जनार्दन उभा असे ॥५॥
देखिलिया ब्राह्मण । वेदांसमान देत मान । यथाशक्ति करूनि दान । अतिथिपूजन जो करी ॥६॥
नामा म्हणे तोचि तरे । वैकुंठ तेथें उतरे । तीर्थें ह्मणती तो त्वरें । पाहों दृष्टी एकवेळा ॥७॥