उपदेश - जनांस उपदेश २१ ते २५

२१.
अवचट देह लाधला प्राणिया । भक्तिवीण वांयां गेला जाण ॥१॥
धिक्‍ त्याचें जिणें जन्मला कासया । जरी पंढरिराया विसरला ॥२॥
रामनामीं रत नव्हेचि बापुडें । जननिये सांकडें घातलें तेणें ॥३॥
ऐसा जन्म नको नको गा श्रीरामा । ह्मने तुझा नामा विष्णुदास ॥४॥

२२.
जड हेंचि खळे आयुष्याची रासी । काळ माप रसी मवीतसे ॥१॥
माप तें लागलें माप तें लागलें । मात तें लागलें झडा झडा ॥२॥
मनोमय साक्ष माणिकाप्रमाणें । तूंचि नारायण काळ खंडी ॥३॥
नामा ह्मणे जावें शरण केशवा । सळेचा जो ठेवा न पवसी ॥४॥

२३.
अतिथी आलिया द्यावें अन्नदान । अर्पीं जीव प्राण परमार्थीं ॥१॥
तोचि एक नर श्रीहरिसमान । करी दुजा कोण नाहीं ऐसा ॥२॥
दीनासी समान करितां आदर । त्याच्या उपकारा पार नाहीं ॥३॥
नामा ह्मणे असे खूण हे भाविकां । सर्वामभूतीं देखा पाहे ऐक्य ॥४॥

२४.
भूमिदानें होसी भूमिपाळु । कनकदानें कांति निर्मळु । चंदनदानेम सदा शीतळु । जन्मोजन्मीं प्राणिया ॥१॥
अन्नदाने दृढा-युषी । उदकदानें सदासुखीं । मंदिरदानें भुवनपालखी । सुपरिमळू उपचारां ॥२॥
वस्त्रदानें सुंदरपण । तांबूलदानें मनुष्यपण । गोपी-चंदनें ब्राह्मणपण । अतिलावण्य सुंदरता ॥३॥
जे वृक्ष लविती सर्वकाळ । तयावरी छत्रांचें झल्लळ । जे ईश्वरीं अर्पिती फळ । नाना-विध निर्मळ ॥४॥
ऐशा दानाचिया पंक्ति । वेगळाल्या सांगों किती । एका ध्यारे लक्ष्मीपति । विष्णुदास ह्मणे नामा ॥५॥

२५.
एकी एकादशी करितां काय वेंचे । उपवासी राहतां काय वेंचे ॥१॥
एक तुळसीदळ वाहतां काय वेंचे । पाउलीं वंदितां काय वेंचे ॥२॥
तुज जागरणा जाणां काय वेंचे । हरिहरि ह्मणती काय वेंचे ॥३॥
संतसमागमा जातां काय वेचें । चरणरज वंदितां काय वेंचे ॥४॥
एक दंडवत करितां काय वेंचे । अपराधी ह्मण-वितां काय वेंचे ॥५॥
एक प्रदक्षिणा करितां काय वेंचे । तीर्थया- येसी जातां काय वेंचे ॥६॥
ऐसी निमाली भक्ति कां न करिसी निर्दैवा । नामा ह्मणे केशवा अनुसर पां ॥७॥