उपदेश - वेषधार्‍यांस उपदेश ४६ ते ५०

४६.
मांजरें केली एकादशी । इळवरी होतें उपवासी । यत्न करितां पारण्यासी । धांऊनि गिवसी उंदिरु ॥१॥
लांडगा वै-सला ध्यानस्थ । तोंवरी असे निवांत । जंव पेट सुटे जीवांत । मग घात करी वत्साचा ॥२॥
श्वान गेले मलकार्जुना । देह कर्वतीं घातलें जाणा । आलें मनुष्यदेहपणा । परि खोदी न संडी आपुली ॥३॥
श्वानें देखिला स्वयंपाक । जोंवरि जागे होते लोक । मग नि-जलिया नि:शंक । चारी मडकीं फोडिलीं ॥४॥
वेश्या झाली पति-व्रता । तिचा भाव असे दुश्रिता । तिसी नाहीं आणिक चिंता । परद्वारावांचुनि ॥५॥
दात्यानें केली समाराधना । बहुत लोक जे-विले जाणा । परि न संडी वोखटी वासना । खटनट चाळितसे ॥६॥
ऐशा प्रकारच्या भक्ति । असती त्या नेणों किती । एक ओळंगा लक्ष्मीपति । ह्मणे विष्णुदास नामा ॥७॥

४७.
अंतरीं आवेश धरूनि कामाचा । लटकी जल्पे वाचा शब्द ज्ञानें ॥१॥
बोलाचे पैं मांडे क्षीर घारी अन्न । तेणें समाधान केविं होय ॥२॥
बोलिल्यासारिखें न करी पाम र । वृथाचि कुरकुर वाढविली ॥३॥
नाहीं जीव तया प्रेता आलिंगन । तैसें तें श्रवण केल्या होय ॥४॥
नामा ह्मणे त्याच्या संगे स्थिति दुषे । झाला लाभ नासे तेथें आतां ॥५॥

४८.
सोंवळीं पिळूनि कां घालिशी । मुद्रेनें आंग कां जा-ळिशी ॥१॥
कासया केली खोडी । काया विटंबिली बापुडी ॥२॥
कावळा प्रात:स्नान करी । जितें मेलें तें न विचारी ॥३॥
मैदें लावूनि द्बादश टिळे । तो फांसा घालूनि निवटी गळे ॥४॥
सुसरी गंगे रहिवासु । बहुतां जीवांते करी ग्रासु ॥५॥
गंगे गेल्य ज्ञान सांगे । मांजर मारिलें तें न सांगे ॥६॥
बक ध्यान लावूनि टाळी । मौन धरूनियां मासा गिळी ॥७॥
नामा ह्मणे केशिराजा । ऐशिया जीवा लावी वोजा ॥८॥

४९.
आपलें हित आपण नेणती । पुढिलांतें सांगती बहु ज्ञान ॥१॥
नेणोनि परब्रह्म जाणते झाले । अभावीं गुंतले माया-जाळीं ॥२॥
जीव आणि शीव एकरूप ह्मणती । सेवेसी अंतरती केशवाचे ॥३॥
नामा ह्मणे तोचि केशवातें जाणतां । केशव ह्मणतां मुक्त होय ॥४॥

५०.
उपाप असतां अपाय मानिती । तया अधोगति न चुकती ॥१॥
मनुष्या माझारी तो एक गाढव । तया अनुभव काय करी ॥२॥
नामा ह्मणे देव ऐसियासी कैसा । काया मनें वाचा भेदवादी ॥३॥