उपदेश - वेषधार्‍यांस उपदेश १ ते ५

१.
एक ह्मणती आह्मी देवचि जालों । तरी असे नका बोलों पडाल पतनीं ॥१॥
एक ह्मणती आह्मीम देवासमान । तरी घासील वदन यमराम ॥२॥
एक ह्मणती आह्मी देवाचींच रूपें । तुमच्यानि बापें संसार न तुटे ॥३॥
देवें वघियेलें दानवां दैत्यां । आह्मां आड जातां तृण न मोडे ॥४॥
देवें उचलिल्या शिळा मेदिनी । तुमचेनी एक गोणी नुचले देखा ॥५॥
विठ्ठलाचे पद जो कोणी अभि-लाषी । तो महा पातकी ह्मणे नामा ॥६॥

२.
त्यागेंवीण विरक्ति । प्रेमावांचूनि भक्ति । शांति नसतां ज्ञप्ति । शोभा न पवे ॥१॥
दमनेंवाचूनि यति । मानाविण भूमि-पति । योगि नसतां युक्ति । शोभा न पवे ॥२॥
बहिर्मुख लवि-मति । नेमावांचूनियां वृत्ति । बोधेंविण महंती । शोभा न पषे ॥३॥
अनधिकारीं व्युत्पत्ति । गुरु तो कनिष्ठ पाति । माता नीच शिश्र वृत्ति । शोभा न पवे ॥४॥
हेतुबांचूनि प्रीति । गुणरहित स्तुति । करणीवांचूनि कीर्ति । शोभा न पवे ॥५॥
सत्यमागमसंगती । बाणली नसतां चित्तीं । नामा ह्मणे क्षिति । शोभा न पवे सवर्था ॥६॥

३.
निर्विकल्प ब्रह्म कशानें आतुडें । जंववरी न मोडे मी तूं पण ॥१॥
शब्द चित्रकथा सांगती पाल्हाळ । मन नाहीं निश्चळ हरिच्या पायीं ॥२॥
अणूच्या प्रमाण होतां दुजेपण । मेरूच्या स-मान भार देवा ॥३॥
नामा ह्मणे ब्रह्म सर्वांभूतीं पाहीं । तरींच ठायींच्या ठायीं निवसी बापा ॥४॥

४.
सोंगाचें वैराग्य अनर्थ हें मूळ । आशा तें केवळ मिथ्या जाण ॥१॥
अंतरापासूनि नसतां विवेक । निभ्रांत चकट आशावटी ॥२॥
राजस तामस करोनियां गोळे । होताति आंधळे दाटोनियां ॥३॥
नामा ह्मणे ऐशा उदंड उपायें । विठोबाचे पाय अंतरिती ॥४॥

५.
युगें गेलीं जरी अपारें । भूमिसी न मिळती खापरें ॥१॥
ऐसीं पापियांचीं मनें । स्थिर न होतीं कीर्तनें ॥२॥
श्वान घा-तलें पालखीं । वरतीं मान करूनि भुंकी ॥३॥
सूकर चंदनें चर्चिला । पुढती गवसी चिखला ॥४॥
गाढव न्हाणियला तीर्थी । लोळे उकर-डियाप्रती ॥५॥
नामा ह्मणे युगें गेलीं । खोडी न संडिती आपुली ॥६॥