उपदेश - संसारिकांस उपदेश १५ ते १८

१५.
प्रपंच स्वार्थासि साधावया चांग । वैराग्याचें अंग दाविसी जना ॥१॥
अनुताप नित्य नाहीं कदाकाळीं । मग संचि-ताची होळी कैसी होय ॥२॥
पवित्र ते वाचा कांरे गमाविसी । रामनाम न ह्मणसी अरे मूढा ॥३॥
नामा ह्मणे जीव कासया ठेवावा । न भजतां केशवा मायबापा ॥४॥

१६.
स्वयें घरदार प्रपंच मांडिला । जोडूनियां दिला बाळा हातीं ॥१॥
तैसें सर्वांभूतीं असावें संसारी । प्राचीनाची दोरी साक्ष आहे ॥२॥
नामा ह्मणे आह्मां नाहीं प्रापंचिक । पंढरिनायक साह्य झाला ॥३॥

१७.
फुटल्या घडयाचें नाहीं नागवणें । संसार भोगणें तेनें न्यायें ॥१॥
स्वप्नींची मात जागृतीस सांगे । तैसा भवरोग प्रारब्धाचा ॥२॥
नामा ह्मणे आतां जाणा तो संसार । वाउगा पसार जाय जाणा ॥३॥

१८.
जाय जणा देह जाईल नेणसी । लैकिक मिरविसी लाजसी ना ॥१॥
माझें माझें माझें मानिसी निभ्रांत । करिसी अपघात रात्रंदिवस ॥२॥
सांग तूं कोणाचा आलसि कोठोनि । दृष बुद्धि मनीं विचारी पां ॥३॥
धन संपत्ति करोनि मदें मातलासी । पुढत पुढती पडसी गर्भवासीं ॥४॥
पुत्र कलत्र दारा यांचा झालासी ह्मणियारा । यांच्या पातकाचा भारा वाहशील ॥५॥
अंतीं यमापाशीं बांधो-नियां नेति । कवतुक पाहती सकळ जन ॥६॥
नानापरी तुज क-रिती यातना । सांग तेथें कोणा बोभाशील ॥७॥
धन पुत्र दारा तुज नये कामा । एका मेघश्यामा वांचोनियां ॥८॥
विषयाचेनि संगें भुलशील झणें । भोगीसी पतन रात्रंदिवस ॥९॥
नामा ह्मणे ऐक ध्यायीं कमळापति । निजाचा सांगाति केशिराज ॥१०॥