भूपाळी - भूपाळी १

सत्वर जागृत व्हावें, उठावें, पहा पहांट झाली ।
कशि जगदंबे ! अंबे ! रेणुके ! तुला झोंप आली ।
किमपिही रात्र नाहिं उरली ॥धृ०॥
जेव्हां अरुण अणि गति उदयाचळिं रविच्या रथाची ।
प्रिय निद्रासुख वाटे तेव्हां ती घडि अमृताची ।
प्रकृती मृदु श्रीमंताची ॥
नीज सर्वथा भंगुं नयेची श्रमुनी निजल्याची ।
आत्महितास्तव परि ऐकियली कथा भारताची ।
व्यासमुनिकविच्या ग्रंथाची ॥
कौंतेयासह वधितों बाळें उद्यां मी पृथेचीं ।
भीष्म म्हणे अशि माझि प्रतिज्ञा नव्हे ही वृथाची ।
जय श्रीहरिविण पार्थाची ॥
युद्धप्रसंगामधें श्रमूनी जरि होती निजली ।
तरि द्रौपदिनें कृष्णाबाई कशि जागी केली ।
गोष्ट तिचि अवघी ऐकियली ॥१॥
भीष्म एकला वैरी परि त्या हरी साहाकारी ।
प्रबल पुण्य पंचराजसुत महा अधीकारी ।
तशासहि भय तें चटकारी ॥
कामादिक षडवैरी मजला गांजिताति भारी ।
अति दुर्बळ खल पाहि एकला मी बहु भिकारी ।
तुझा मी होइन उपकारी ॥
त्याहुनि संकट पडलें म्हणुनी आलों तुझ्या दारीं ।
या समयीं करि करुणा माझी तुला लाज सारी ।
शिण ये तुजविण संसारीं ॥
हांका मारितां कां न बोलसी ? तुझी रीत पहिली ।
केलि उपेक्षा कधिं दीनाची कोणि न पाहियली ।
अशि आण बहुतांनीं वाहिली ॥
पतित मी तूं पतीतपावन जगीं कीर्ति भरली ।
विष्णुदास म्हणे म्हणुन तुझी मीं आस फार धरली ।
पदें जडमतिनें गाईलीं ॥२॥