(साकी)
वरेण्यराणी नाम पुष्पिका जागी झाली व्यासा ।
विचित्ररुपी बाळ देखिलें विचार झाला कैसा ॥१॥
धृ० ॥सुन सुन हें व्यासा । दैवयोग हा कैसा ।
त्या बाळासी वनीं ठेविलें सदनीं गेलीं सारीं ।
तेथें संनिध पाराशर हे वसती हे अवधारीं ॥२॥
हिंडत हिंडत बाळासंनिध अवचित ते आले ।
पाहुन बालक वनवासी तें घेउन सदनीं गेले ॥३॥
अपुल्याला कीं पुत्र नसे हा दैवीं विचार केला ।
यास्तव दिधला पुत्र आपणां वदले हें कांतेला ॥४॥
त्या बाळाचें रुप पाहुनी शंका मनांत आली ।
इतुक्यामध्यें ईशकृपेनें ज्ञानदृष्टि त्या दिधली ॥५॥
परमात्मा हा या रुपानें अवनीवरि अवतरला ।
दुष्टांचा हा नाश करिल कीं ऐसें कळलें मुनिला ॥६॥
मुनिची कांता पाहे बाळा सत्वर ती पान्हवली ।
हृदयीं धरुनी स्तनीं लाविलें पुत्रवती ती झाली ॥७॥