(दिंडी)
दोन वर्षें हीं होत गणेशासी ।
वधी बालक त्यां असुर बहू राशी ॥
निघे उद्यानीं खेळण्यास लीलें ।
तयासंगें कीं मित्र फार आले ॥१॥
तिथें कूटासुर येत धरुन आस ।
वधूं आपण तो बाळ तरी खास ॥
करी कासारीं मिश्र विष दुष्ट ।
साध्य होइल तें कार्य खरें इष्ट ॥२॥
लपुन बैसे तो कूट तिथें व्यासा ।
बघे दृष्टीनें करुन कृत्य खासा ॥
बहू क्रीडेनें थकुन तोक येती ।
करित प्राशन तें उदक यथामीती ॥३॥
उदक पानानें तोक गार झाले ।
कळे वृत्तासी सकल लोक आले ॥
तिथें झाला तो कहर बहू त्यांचा ।
सुधा दृष्टीनें बघत पूर्ण साचा ॥४॥
उठवि तोकांसी मुदित लोक झाले ।
कुपित दृष्टीनें असुर भस्म केलें ॥
पुढति आश्रमिंच्या समिप नदीतीरा ।
जात गणपति तो पुढिल वृत्त हेरा ॥५॥
नदीमाजी तो गिरिशसूत लीलें ।
ऋषी सूतांनीं गमन तिथें केलें ॥
तोंच राक्षस कीं धरित मत्स्यरुप ।
नदीमाजी तो नेत विश्वरुप ॥६॥
कथिति गिरिजेला वृत्त मुनीसूत ।
पडे मूर्च्छित ती माय कीं त्वरीत ॥
वधित इकडे तों गणपती मुरासी ।
त्वरित आला तो गणपती तिरासी ॥७॥
कथिति वृत्ता या शेष मुनीसूत ।
बहू हर्षित कीं गिरिशसती होत ॥
पुत्रचापल्या बघुन तीस वाटे ।
तया शासन कीं करित बहू नेटें ॥८॥
तया धरण्यासी जात उमा पाठीं ।
तुरी देऊन तो पळत दारवंटीं ॥
पळत असतां ती धरित गणेशासी ।
नाम कर्दम हें असुर असे त्यासी ॥९॥
तिथें आला तो हनन करायासी ।
गिळित सत्वर की असुर गणेशासी ॥
होत वर्धित तो असुर बहू थोर ।
त्वरित काढी त्या वदन बाह्य मूर ॥१०॥
त्यास घेउनियां चालतसे जेव्हां ।
होत गणपति त्या परिस थोर तेव्हां ॥
तया असुरासी पादतळीं तूर्ण ।
दडपि तेव्हां तो असुर होत पूर्ण ॥११॥