स्कंध १० वा - अध्याय ४८ वा

५८५
पुढती नृपासी निवेदिती मुनि । कृष्ण चिंती मनीं कुब्जावच ॥१॥
हेतुपूर्तीस्तव सदनीं तियेच्या । जाई यदुराजा भक्तप्रेमें ॥२॥
ध्वज, पताका तैं मौक्तिकांच्या माला । कुब्जेच्या शोभल्या मंदिरांत ॥३॥
सदनीं श्रीहरी येई हें पाहूनि । स्वागता धांवूनि पुढती येई ॥४॥
अर्घ्यपाद्यादिकें तया स्तकारिलें । प्रेमें बैसविलें सुखासनीं ॥५॥
जिवलग मित्र उद्धव सन्निध । पूजी ते सानंद तयातेंही ॥६॥
आसना स्पर्शूनि बैसला तो खालीं । वासुदेव कथी पुढती ऐका ॥७॥

५८६
लोकरुढीस्तव पुढती जाऊन । बैसे भगवान अंतर्गृहीं ॥१॥
उत्तम मंचकीं विराजली मूर्ति । कुब्जा त्या स्थळासी प्राप्त होई ॥२॥
वस्त्रें, अलंकार लेऊनि पातली । अंतरीं लाजली जवळी जाण्या ॥३॥
तदा श्रीहरीनें स्वयेंचि जवळी - । घेऊनियां, केली क्रीडा बहु ॥४॥
कौतुक कुब्जेच्या वाटतें भाग्याचें । श्रीहरीच्या स्पर्शे धन्य झाली ॥५॥
वासुदेव म्हणे प्रार्थी ती हरीला । जोडूनियां करां कुब्जा, ऐका ॥६॥

५८७
सहवासें देवा, तृप्ति नसे तव । राहीं कांहीं काल माझ्या घरीं ॥१॥
भक्तकाजकल्पद्रुम तैं वनमाळी । राहिला त्या स्थळीं कांहीं दिन ॥२॥
तोषवूनि तिज वर बहु अर्पी । सदनीं पुढती गेला सुखें ॥३॥
राया, दुष्प्राप्य ते लाभतां चरण । कुब्जा इच्छी काम खेद वाटे ॥४॥
अलौकिक संधि लाभतां यापरी । क्षुद्र इच्छा करी मूढचि तो ॥५॥
वासुदेव म्हणे प्रारब्ध बलवान । ज्ञात्यांतेंही जाण मोह पाडी ॥६॥

५८८
पुढती एकदां अक्रूरसदनीं । उद्धवा घेऊनि यदुनाथ- ॥१॥
येई, गजपुरीं पाठवावें त्यासी । तोषवूनि चित्तीं हाचि हेतु ॥२॥
कृष्ण येई ऐसें पाहूनि अक्रूर । जाहला अधीर स्वागतासी ॥३॥
राम-कृष्णोद्धवा आलिंगूनि प्रेमें । सादर वंदिलें सत्कारुनि ॥४॥
कृष्णानेंही तया वंदितां तो पूजा । करुनियां तीर्था प्राशी भावें ॥५॥
अंकीं पादपद्में घेऊनियां चुरी । पुढती भावें करी स्तवन त्यांचें ॥६॥
वासुदेव म्हणे श्रीकृष्णस्तवनें । धन्यता भाग्यानें येईं जीवा ॥७॥

५८९
राम-कृष्णा, तुम्हीं वधूनि कंसासी । स्वकुळाची सिद्धि साधियेली ॥१॥
कार्यकारणही तुम्हींचि जगाचें । रुप श्रीहरीनें मायातीत ॥२॥
देवा, सत्वादिक विकारापासूनि । अलिप्त तूं जनीं सर्वकाळ ॥३॥
वासनानिबद्ध होई जनीं जीव । वासनाविमुक्त जन्म तव ॥४॥
मानूं जरी आम्हीं तुजसी प्राकृत । अज्ञान तें स्पष्ट आमुचेंचि ॥५॥
जीवासम तुज नसे पारतंत्र्य । सर्वदा स्वतंत्र तव कर्मे ॥६॥
वासुदेव म्हणे भेद हा ध्यानांत । न घेतांचि दोष देती देवा ॥७॥

५९०
सनातनधर्मा यदा पाखंडानें बाधा ॥
अवतार घेऊनि ते हरितोसी पीडा ॥१॥
यादवकुलाची कीर्ति व्हावी जगावर ॥
तेंवी हराया आलासी देवा, भूमिभार ॥२॥
पावन सदन माझें केलेंसी येऊनि ॥
असत्याचा लेशही न कदा तुझ्या ठाईं ॥३॥
यथार्थत्वें स्वभक्तांची जाणसी तूं भक्ति ॥
यास्तव विवेकी तव आश्रय करिती ॥४॥
शरणागतांचा होसी नारायणा, दास ॥
भक्तजनांच्या दास्याची तुजसी न लाज ॥५॥
दुर्लभ ही भेटी तव जाहली मजसी ॥
प्रार्थना तुजसी माझी मायापाश तोडीं ॥६॥
वासुदेव म्हणे ऐसी ऐकूनियां स्तुति ॥
मंदहास्य करुनियां बोले जगजेठी ॥७॥

५९१
अक्रूरा, आमुचें चिंतिसी तूं हित । वंद्य तूं पितृव्य सेवायोग्य ॥१॥
सेविती देवांसी परी देव स्वार्थी । जनांचें इच्छिती हित साधूं ॥२॥
तीर्थ-मूर्तींहूनि सज्जन ते श्रेष्ठ । दर्शनेंचि सिद्ध हेतु त्यांच्या ॥३॥
सुहृत्‍ आप्तही तूं असूनि सज्जन । समाचार आण पांडवांचा ॥४॥
हस्तिनापुरीं ते असती संकटीं । पंडुराज त्यांसी त्यजूनि गेला ॥५॥
पुत्रमोहामग्न धृतराष्ट्र मूढ । भेदबुद्धि त्यास म्हणती बहु ॥६॥
प्रत्यक्ष पाहूनि येईं ते अक्रूरा । निवेदूनि गेला कृष्ण गृहीं ॥७॥
वासुदेव म्हणे अवतारकार्य । ऐसें शारड्गधर योजी मनीं ॥८॥