वसंततिलका
वारा अरूपधर रूप नसेच कामा । तोही पहा परिसतेच अनेक नामा ॥
या पाहते तुज मनोहर रूपधेया । कर्णाभिराम करवी निज नामधेया ॥२२१॥
गीति
'मी वासुदेव,' ऐसे स्वनाम मुरहर वदे सकळ-वेदी ।
आधार तोचि मानुनि निजाभिधानासि कवण न निवेदी? ॥२२२॥
वोव्या
बोले नैषधेंद्र वाचा । "नाम हेजीब इंद्राचा ।
किती आक्षेप नामाचा । काय तेणे करिसी ॥२२३॥
केला काय अंगीकार । बोलू इंद्रासी निर्धार"
तव बोले सुकुमार । चंद्राकारवदना ॥२२४॥
वसंततिलका
"ऐरावतावरि बसोनि विमानदेशी । जो संचरे सुरपती सुखसंपदेसी ।
मी भूमिकेवरि असोनि तया चुनाही । मागावया तरि कसी मज लाज नाही? ॥२२५॥
वोव्या
नळावेगळा भर्तार । नलगे स्वपनीही साचार ॥
ऐसा निश्चय विचार" । तव राजेंद्र बोलतो ॥२२६॥
"टाकुनि इंद्राचा संभ्रम । धरिसि का हा नळभ्रम ।
जाईल विश्राम विभ्रम । नसता श्रम होईल ॥२२७॥
तुझे सौंदर्य पाहाया । धरी सहस्त्राक्ष काया ॥
तया वरी देवराया । नळमाया टाकुनी ॥२२८॥
अथवा जो तुला मोहला । होऊ नेदी नैषधाला ॥
यास्तव याच इंद्राला । माळ गळा घालावी ॥२२९॥
वसंततिलका
येणेपरीच अनळासि यमाधिपासी । पाशीसही तरि वरू वदता नृपासी ॥
आधार लेश न वदे नवसारसाक्शी । हो ते तयासि सुरनायक गुप्त साक्षी ! ॥२३०॥
ऐसा अवंचक वदोनि नृपाळ आला । इंद्रादिकांसहि निवेदित वृत्त जाला ॥
पाचारिले मग महींद्र विदर्भभूपे । आले समस्तहि सभेस सहर्षरूपे ॥२३१॥