स्कंध १० वा - अध्याय ६२ वा

॥७३७॥
निवेदिती शुक धरित्रीचें दान । घेऊनि भगवान तोषवी जो ॥१॥
तया बळीप्रति होते शत पुत्र । बाणासुर ज्येष्ठ शिवभक्त ॥२॥
उदार तो सत्यवक्ता, प्रामाणिक । शोणितपुरास राज्य करी ॥३॥
भक्तीनें तयाच्या तोषला शंकर । अंकितचि सर्व देव तेणें ।\४॥
सहस्त्र कर त्या बाणासुरा होते । नृत्यसमयातें वाद्यनाद -॥५॥
करुनि, विविध वाद्यांचा त्या योगें । तोषवी शिवातें बाणासुर ॥६॥
तोषतां तैं शिव शोणितपुरातें । रक्षिता हो, स्वयें वदला बाण ॥७॥
वासुदेव म्हणे त्या कालापासूनि । शिव त्याचि स्थानीं राहियेला ॥८॥

॥७३८॥
दैत्यधर्मे होई वरें तो उन्मत्त । बोलला शिवास एकदां तो ॥१॥
भाररुप बाहु वाटती मजसी । कोणी न युध्दासी प्रतियोध्दा ॥२॥
शोधावया वीर फोडीत पर्वत । हिंडलों बहुत परी व्यर्थ ॥३॥
दिग्गजही जाती पाहतां पळूनि । योध्दा मज कोणी लाभो, देवा ॥४॥
कोपूनि तैं शिव म्हणती कां मूढा । दुर्विचार ऐसा होई तुज ॥५॥
असो, कोसळेल ध्वज जैं सहज । हरील तैं दर्प वीर तव ॥६॥
हर्षित तैं बाण करी ते प्रतीक्षा । वासुदेव कथा पुढती गाई ॥७॥

॥७३९॥
कन्या रुपमती होती बाणासुराप्रति ।
अनिरुध्द भेटी तिज विवाहापूर्वीचि ॥१॥
ज्येष्ठ पुत्र प्रद्युम्नाचा प्रिय अनिरुध्द ॥
उषेसवें क्रीडा करी स्वप्नामाजी तोच ॥२॥
नाहीसा तो एकाएकीं होतां ती ओरडे ॥
प्रिया, गेलासी त्यजूनि मज कोणीकडे ॥३॥
दु:खें मारितांचि हांका राहियेली उभी ॥
जागृती येतांचि वाटे लज्जा तिजप्रति ॥४॥
कुभांड मंत्र्याची कन्या सखी चित्रलेखा ॥
म्हणे ’ प्रिया ’ ऐशा कोणा मारितेसी हांका ॥५॥
विवाह अद्यापि तव जाहलाचि नाहीं ॥
काय अवस्था ही मज सांगे लवलाहीं ॥६॥
वासुदेव म्हणे उषा चित्रलेखेप्रति ॥
ऐका मोकळया मनानें वृत्त जे निवेदी ॥७॥

॥७४०॥
पीतांबरधारि कमलनयन । सखे, शामवर्ण कांतियुक्त ॥१॥
महापराक्रमी पाहिला पुरुष । देई अधरामृत एकदां तो ॥२॥
फिरुनि प्राशन कराया प्रवृत्त । होतां मी तो गुप्त झाला, सखे ॥३॥
विरहें तयाच्या व्याक्कुळ मी झालें । शोधार्थ निघालें संबोधीत ॥४॥
चित्रलेखा तदा बोलली उषेसी । करीन निवृत्ति दु:खाची मी ।\५॥
त्रैलोक्यांत जरी असेल कोठेंही । आणीन मी पाहीं जवळी तरी ॥६॥
काढितें मी आतां चित्रे सकलांची । विख्यात त्रिलोकीं जे जे वीर ॥७॥
वासुदेव म्हणे सांगे चित्रलेखा । रतिचोर तुझा दावी कोण ॥८॥

॥७४१॥
शुक निवेदिती राया, ऐशापरी । बोलूनि सुंदरी चित्रलेखा ॥१॥
देव, गंधर्व तै सकल सिध्दादि । हुबेहुब काढी चित्रें त्यांचीं ॥२॥
चारण, पन्नग, दैत्य , विद्याधर । मानव सकल दावियेले ॥३॥
शूरसेनादिक यादव कथिले । चित्र रेखाटिलें श्रीकृष्णाचें ॥४॥
प्रद्युम्नाची मुद्रा देखतां लाजली । पाहूनि उठली अनिरुध्दातें ॥५॥
चित्रलेखेनें तें जाणिलें जो तोंचि । उषा म्हणे हाचि रतिचोर ॥६॥
वासुदेव म्हणे अन्य चित्रलेखा । जाणे एक विद्या अपूर्व जे ॥७॥

॥७४२॥
योगविद्या चित्रलेखेप्रति ज्ञात । जाई द्वारकेंत नभोमार्गे ॥१॥
पर्यकीं निद्रिस्थ होता अनिरुध्द । शोणितपुरास आणिलें त्या ॥२॥
लाभे त्या उषेसी जाहला आनंद । राहिली सुखांत पुढती दोघें ॥३॥
कन्या स्वमंदिरीं ठेवी त्या लपवूनि । सुखवी अर्पूनि विविध वस्तु ॥४॥
मौल्यवान वस्त्रें, उटया चंदनाच्या । तेंव्वी धूपदीपा अर्पी प्रेमें ॥५॥
पानकें, पक्वान्नें, पुष्पें, फळे अर्पी । अत्यानंदे कंठी दिन बहु ॥६॥
वासुदेव म्हणे पुढती गर्भिणी । उषेतें पाहूनि भ्याले दूत ॥७॥

॥७४३॥
विस्मयें तें वृत्त कथिती बाणातें । म्हणती आह्मातें दोष नसे ॥१॥
रात्रंदिन आह्मीं असतां या स्थानी । दूषविली कोणी न कळे कन्या ॥२॥
ऐकूनि तें वृत्त बाणासुर कोपें । भेटला  कन्येतें अंत:पुरीं ॥३॥
रुप-गुणयुक्त पाही अनिरुध्दा । आज्ञापि सेवकां तदा क्रोधें ॥४॥
परिध घेऊनि तदा अनिरुध्द । करी घोरयुध्द बाणासवें ॥५॥
नागपाशबध्द अंती करी बाण । उषेसी दारुण शोक होई ॥६॥
वासुदेव म्हणे शीलरक्षणार्थ । दैत्यही सक्रोध होती ऐसे ॥७॥