स्कंध १० वा - अध्याय ५८ वा

॥६९४॥
मुनि निवेदिती लाक्षागृही दग्ध- । पांडव, हें वृत्त पसरे जनीं  ॥१॥
परी दुपदाच्या नगरी तयांसी  । जन पुनरपि अवलोकिती ॥२॥
ऐकूनि सात्यकीसवें यदुनाथ । तयांच्या भेटीस जाई तेथे ॥३॥
पाहूनि तयांसी पांडव हर्षित । प्राण येतां प्रेत, उठतें तेंवी ॥४॥
धर्म_ भीमाप्रति वंदि जगजेठी । अलिंगी प्रार्थासी अत्यानंदें ॥५॥
माद्रीसुत पदीं जाहले विनम्र । पुढती कुशलप्रश्न होती ॥६॥
सिंहासनी कृष्ण बैसवी धर्मातें । वंदी तों कृष्णातें नववधु ॥७॥
वासुदेव म्हणे लज्जित, सस्मित। द्रौपदीचें मुख तदा होतें ॥८॥

॥६९५॥
सात्यकीसमेत अन्य यादवांही । प्रेमाने सत्कारी धर्मराज ॥१॥
कुंतीप्रति तदा वंदी यदुनाथ । पृथेचा तैं कंठ रुद्ध होई ॥२॥
साश्रुलोचनें ती आलिंगी कृष्णासी । नि:स्तब्धचि वृत्ति कांही काळ ॥३॥
पुढती कुशलप्रश्न होती त्यांचे । रोमांच कुंतीतें ठाकताती ॥४॥
म्हणे अक्रूरासी धाडीलेसी यदा । क्लेश दूर तदा झाले सर्व ॥५॥
सांप्रत स्वयेंचि पातलासी आतां । लवही न पीडा उरली मनीं ॥६॥
देवा, तूं जगाचा मित्र सर्वकाल । आपपर भेद नसे तुज ॥७॥
वासुदेव म्हणे ह्र्दयनिवासी । क्लेश सर्व नाशी निज भक्तांचे ॥८॥

॥६९६॥
धर्म म्हणे देवा, दुर्लभ दर्शन । योग्यांतेंही, मन ह्र्ष्ट होई ॥१॥
विषयनिमग्नां आह्मां भेटलासी । सान्निध्यें. आह्मांसी सौख्य होई ॥२॥
चार मास इंद्रप्रस्थीं वसे कृष्ण । मित्र कृष्णार्जुन ग्रहर्षित ॥३॥
मृगयेसी वनीं गेलें ते एकदां । व्याघ्रादि श्वापदां वधिते झाले ॥४॥
श्राध्दकर्मायोग्य ऐसें बहु मृग । धाडिले धर्मास नगरीं प्रेमे ॥५॥
तृषार्त अर्जुन होई तयावेळीं । यमुनेच्या तीरीं प्राप्त होती ॥६॥
वासुदेव म्हणे निर्मल उदक । प्राशिती यथेच्छ करुनि स्नान ॥७॥

॥६९७॥
तीरावरी एक सुंदएरी त्यावएळी । तयांनी पाहिली सहजपणें ॥१॥
पाठवूनि पार्था तदा यदुनाथें । सकल तियेचें पुशिलें वृत्त ॥२॥
बोलली ती तदा कन्या मी सूर्याची । कालिंदी मजसी नाम असे ॥३॥
वैकुंठाधिपति लाभो मज पति। आचरीं यासाठी तप येथें ॥४॥
जोवरी न हेतु होईल तो सिध्द । राहीन एथेंच तोंवरी मी ॥५॥
सूर्यविनिर्मित सदन या डोहीं । वास्तव्य त्या ठाई करितें सौख्यें ॥६॥
वृत्ततें अर्जुनें कथिले कृष्नासी । घेई तिज रथी कृष्ण तदा ॥७॥
सर्वज्ञ श्रीहरी जाई इंद्रप्रस्थी । वासुदेव कथी पुढिल वृत्त ॥८॥

॥६९८॥
निवेदिती मुनि वृत्त या पूर्वीचें । नगर धर्मातें निवासार्थ ॥१॥
प्रार्थनेनें त्याच्या निर्मिलें अपूर्व । निर्माता त्य थोर विश्वकर्मा ॥२॥
पार्थालागीं युध्दसामग्री लाभाया । करी यदुराया सारथ्यासी ॥३॥  
खांडववनासी दिधलें अग्नीतें । अग्नि हृष्टचिन्हें तदा पार्था ॥४॥
विजय स्यंदन, गांडीव धनुष्य । भातेही अक्षय्य, श्वेत अश्व ॥५॥
तैसेचि अभेद्य कवचहि अर्पी । लाभे या पार्थासी तोष बहु ॥६॥
वासुदेव म्हणे खांडव वनांत । मयासुर श्रेष्ठ असुर होता ॥७॥

॥६९९॥
तया असुरातें अभय लाभलें । तेणें संतोषलें मन त्याचें ॥१॥
संतोषें त्या सभा निर्मियेली एक । होती अलौकिक जगामाजी ॥२॥
सभेत त्या जल तेंचि स्थल भासे । स्थल तेंचि भासे जल तेथें ॥३॥
निवेदिती शुक असो, परीक्षिता । हेतू द्वारकेचा धरी कृष्ण ॥४॥
घेऊनि निरोप सकळ आप्तांचा । गांठिली द्वारका कन्येसवें ॥५॥
यादवांसमेत येऊनि सदनी । मुहूर्त पाहूनि एक श्रेष्ठ ॥६॥
वासुदेव म्हणे कालिंदीपरिणय । करुनी केशव सुखी होई ॥७॥

॥७००॥
विंदानुविंद ते राव अवंतीचे । मांडलिक होते कौरवांचे ॥१॥
यास्तव कौरवां संतोष ते देती । ’ मित्रविंदा ’ त्यांसी भगिनी एक ॥२॥
कृष्णासी वरावें स्वयंवरामाजी । इच्छा ऐसी होती मनीं तिच्या ॥३॥
कौरवभयानें विरोध तिजसी । नृपाळ करिती नाईलाजें ॥४॥
राजाधिदेवी जे वसुदेवभगिनी । माता तेचि जनीं कन्येची त्या ॥५॥
वासुदेव म्हणे सर्वांच्या समक्ष । हर्रुनि तियेस नेई हरि ॥६॥

॥७०१॥
कोसलाधिपति ’ नग्नजित ’ राजा । कन्या नामें ’ सत्या ’ तयालागीं ॥१॥
व्याघ्रासम क्रुर सप्तसंख्य वृष । नृपाचे विख्यात होते जनीं ॥२॥
वेसन त्या सप्तां घालील जो तयां । अर्पावी ते सत्या नृपहेतू ॥३॥
यदुश्रेष्ठ कृष्ण पण ते ऐकूनि । स्वसैन्य घेऊनि नगरीं गेला ॥४॥
सत्कार तयाचा केला नृपाळानें । सत्येनें पाहिलें श्रीकृष्णासी ॥५॥
पाहतांचि तया आकष्ट ती होई । म्हणे केंवी होई लाभ याचा ॥६॥
अवतारलीला कराया जो आला । प्राप्त तो मजला होवो पति ॥७॥
वासुदेव म्हणे लावुनि पणासी- । पुण्य, सत्या इच्छी श्रीकृष्णातें ॥८॥


॥७०२॥
रावही कृष्णासी म्हणे काय सेवा । घडावी केशवा, तव चरणांची ॥१॥
प्रसन्नता तव लाभाया करावें । काय तें कथावें जगत्पते ॥२॥
तदा कथी कृष्ण, क्षत्रियांसी वर्ज्य । याचना हें शास्त्र जाणतोसी ॥३॥
परी कुलस्नेह वाढावा म्हणोनि । इच्छितसें मनीं कन्या तव ॥४॥
अर्पिणार नाहीं तिच्यास्तव कांही । एकचि हे पाही इच्छा मम ॥५॥
ह्र्ष्टचित्तें तदा बोले नग्नजित । ऐसा वरश्रेष्ठ कोण अन्य ॥६॥
वासुदेव म्हणी निवेदूनि पण । राव म्हणे धन्य करीं मज ॥७॥

॥७०३॥
ऐकुनि तत्काळ कसूनियां कटि । सप्त वृषभांसी पाही स्वयें ॥१॥
वेसण तयांसी घालूनि विक्रमें । दर्पहीन केलें तयांप्रति ॥२॥
चकित तैं राव होऊनि तोषला । अर्पिली प्रभूला ’ सत्या ’ हर्षे ॥३॥
सविधि सोहळा होई विवाहाचा । आंदणही राजा अर्पी बहु ॥४॥
सालंकृत दासी अर्पी त्रिसहस्त्र । धेनू दश सहस्त्र अर्पी प्रेमें ॥५॥
नव सहस्त्र ते अर्पियेले गज । रथ नव लक्ष शतधा अश्वां ॥६॥
वासुदेव म्हणे नव पद्म दूत । अर्पी नग्नजित कृष्णाप्रति ॥७॥

॥७०४॥
पाठवणी ऐसी केली आनंदानें । सन्मानार्थ सैन्यें पाठविलीं ॥१॥
मार्गी विषादें त्या अडविती राजे । निवारिलें त्यातें अर्जुनानें ॥२॥
पुढती आंदणासह यदुपति । सत्येसवें येती द्वारकेसी ॥३॥
श्रुतकीर्ति नामें वसुदेवभगिनी । कन्येसी अर्पूनि तुष्ट होई ॥४॥
संतर्दनआदि बंधु त्या कन्येचे । नाम ’ भद्रा ’ ऐसें सुविख्यात ॥५॥
मद्राधिपतीची कन्या जे ’ लक्ष्मणा ’ । करुनि हरणा स्वयंवरी ।\६॥
वरिली, यापरी या अष्ट नाइका । वासुदेव ऐका पुढती कथी ॥७॥