स्कंध १० वा - अध्याय ५९ वा

॥७०५॥
निवेदिती शुक राया, परीक्षिता । उन्मत्त जाहला भौमासुर ॥१॥
वरुणाचें छत्र, अदितिकुंडलें । रत्नागिरी नेले देवेंद्राचे ॥२॥
भामेच्या मंदिरी वृत्त हे इंद्रानें । येऊनि दु:खानें कथिलें कृष्णा ॥३॥
गरुडावरी तैं भामेसवें कृष्ण । सत्वरी बैसून क्रमी पंथ ॥४॥
प्राग्जोतिष त्या पुराप्रति गेला । निवेदी जनांला वासुदेव ॥५॥

॥७०६॥
गरुडावरी कां बैसला श्रीकृष्ण । वृत्त तें कथन करिती शुक ॥१॥
सभोवतीं होतें पर्वत पुराच्या । बळकट त्यांच्यावरी दुर्ग ॥२॥
सुसज्ज भोंवती होता भव्य तट । सजल खंदक सभोवार ॥३॥
झंझावात तेंवी अग्नीचा वर्षाव । नगराबाहेर समयीं होई ॥४॥
शत्रुवधास्तव बळकट पाश । पसरले तेथ चातुर्यानें ॥५॥
वासुदेव म्हणे येतांचि हरीनें । घोर तीं साधनें नष्ट केलीं ॥६॥

॥७०७॥
चूर्ण करुनि पर्वत । छिन्न भिन्न केला तट ॥१॥
सुदर्शनें जल, अग्नि । वायु टाकिला शोषूनि ॥२॥
खड.गें छेदियेले पाश । केला पांचजन्यनाद ॥३॥
ऐकूनि तो शंखध्वनि । वैरी भयाभीत मनीं ॥४॥
मुरदैत्य जो जळांत । निजला होता तो जागृत ॥५॥
होऊनियां, पंचमुखें । विस्फारुनि धांवे क्रोधें ॥६॥
वासुदेव म्हणे दैत्य । गर्जूनियां फेंकी शूल ॥७॥

॥७०८॥
दैत्यगर्जनेनें कोंदलें गगन । त्रिशूलछेदन हरिनें केलें ॥१॥
पंचमुखांवरी सोडी पंचबाण । गदाही छेदून टाकी कृष्ण ॥२॥
अंतीं सुदर्शनें उडवी मस्तक । धांवले तैं पुत्र सप्त त्याचे ॥३॥
ताम्र, अंतरिक्ष, पवन, विभावसु । नभस्वान, वसु, अरुण नामें ॥४॥
’ पीठ ’ नामें सेनापति तयां साह्य । जाहलें तुमुल युध्द तदा ॥५॥
वासुदेव म्हणे अंती जगन्नाथें । बधिलें तयातें करुनि खेळ ॥६॥

॥७०९॥
ऐरावर कुलोत्पन्न । गज असंख्य घेऊन ॥१॥
येई भौमासुर अंती । शतध्नी ते सोडी शक्ति ॥२॥
अन्य दैत्यही शौर्यानें । शस्त्रें चालविती यत्नें ॥३॥
परी कृष्णाच्या पुढती । काय चाले त्यांची शक्ति ॥४॥
अवघें सैन्य एका क्षणीं । गेलें यमाच्या सदनीं ॥५॥
वासुदेव म्हणे आतां । भौम एकचि राहिला ॥६॥

॥७१०॥
फेंकिली तयानें पक्ष्यावरी शक्ति । काय बापुडी ती गरुडा करी ॥१॥
इतुक्यांत खड्‍गाघातें श्रीहरीनें । छेडूनि पाडिलें शिर खालीं ॥२॥
हाहा:कार तदा होई दैत्यांमाजी । साधु साधु ऐसी मुनिवाणी ॥३॥
पुष्पांचा वर्षाव करिताती देव । प्रगटे प्रत्यक्ष भूमि तदा ॥४॥
हरिल्या ज्या वस्तु पुत्रानें त्या स्वयें । अर्पूनि वंदिलें कृष्णाप्रति ॥५॥
स्तवूनि तयासी भौमासुरपुत्र । नामें भगदत्त पुढती करी ॥६॥
म्हणे कृपाहस्त ठेवीं याच्या शिरी । भूमीची पुरविली इच्छा कृष्णें ॥७॥
वासुदेव म्हणे मंदिरीं दैत्याच्या । प्रवेशला आतां स्वयें कृष्ण ॥८॥

॥७११॥
कन्या षोडश सहस्त्र । चिंतामग्न शताधिक ॥१॥
राजे-देवसिध्दादींच्या । भौमे हरिल्या ज्या होत्या ॥२॥
कुमारिका त्या उपवर । अवलोकी गदाधर ॥३॥
कृष्णदर्शनें कन्यका । वरिती स्वमनीं अच्युता ॥४॥
स्नानादिक त्यां घालूनि । पालखींत बैसवूनि ॥५॥
धाडी द्वारकापुरीसी । संगें गज चतु:षष्ठी ॥६॥
ऐरावत वंशोद्भव । चतुर्दत पुष्ट देह ॥७॥
वासुदेव म्हणे द्रव्य । धाडी अपार केशव ॥८॥

॥७१२॥
पुढती श्रीकृष्ण देवेंद्रसदनीं । भामेसी घेऊनि प्राप्त होई ॥१॥
आदितिमातेचीं अर्पिलीं कुंडलें । अदितीचें धालें चित्त तदा ॥२॥
इंद्र-इंद्रायणी पावलीं संतोष । पूजिती कृष्णास भामेसवें ॥३॥
वसतां स्वर्गात सत्यभामेप्रति । पारिजातकाची इच्छा होई ॥४॥
इंद्रादिक देव लढलें त्यास्तव । लाभला विजय अंती कृष्णा ॥५॥
उत्पाटुनि तदा पारिजातवृक्ष । येई द्वारकेस जगन्नाथ ॥६॥
वासुदेव म्हणे सुगंधलोलुप । पातले मधुप द्वारकेसी ॥७॥

॥७१३॥
महामुनी शुक बोलले नृपासी । क्षुद्रता नराची न वर्णवें ॥१॥
क्षुल्लक त्या पारिजातास्तव इंद्र । कृष्णसवें युध्द करिता झाला ॥२॥
लाजीरवाणें तें वाटे मज जिणें । आसक्तांची मनें क्षुद्र ऐसी ॥३॥
असो, द्वारावतीमाजी येऊनियां । वधू त्या वारिल्या श्रीकृष्णानें ॥४॥
एकाचि मुहुर्ती तितुकीचि रुपें । घेऊनि तयांतें स्वीकारिलें ॥५॥
वियोग तयांचा जाहला न कदा । नांदवी इतुक्या स्त्रिया सौख्यें ॥६॥
वासुदेव म्हणे गृहस्थ आश्रम । ऐसा करी धन्य यदुनाथ ॥७॥