सत्कवींची काव्ये भाग ८

उठि उठि वो माय भवानी । अंबे, कोल्हासुरमर्दिनी ।
अंबे, कोल्हासुरमर्दिनी ।
जय जय परब्रह्मरूपिणी । सुखदायिनी भक्तांची ॥ध्रु.॥
झाला उष:काल सुंदर । गाती भक्त तुजे सुस्वर ।
होतो स्नानासी उशीर । उठी सत्वर माउलिये ॥१॥
द्वारीं चौघडे गर्जती । नाना वाजंत्रीं वाजती ।
नाना वाजंत्री वाजती ।
सनया सुस्वर आलापिती । तुज संप्रती सुखवाया ॥

भाविक नारी नर पातले । द्वारीं उभे सुचिर ठाकले ।
द्वारीं उभे सुचिर ठाकले ।
दर्शना उत्सुक मनिं जाहले । उघडी डोळे माय गे ॥३॥
अवघे अर्चकजन पातले । पूजासाहित्यहि आणिले ।
पूजासाहित्यहि आणिले ।
सांडी निद्रासुख चित्कले । दीनदयाळे अंबिके ॥४॥

देउनि दर्शन सकलां निकें । करि वो पावन जगदंबिके ।
करि वो पावन जगदंबिके ।
भक्ताभीप्सितवरदायिके । भवतारिके भयभंगे ॥५॥
पायीं लीन तुझ्या होउनी । आलो शरण तुज स्वामिनी ।
आलो शरण तुज स्वामिनी ।
पुरवी दासावी विनवणी । देउनि चरणीं ठाव गे ॥६॥

उठि आदिमाते, देई दर्शन भक्तांतें ।
देई दर्शन दासांतें ।
झाला अरुणोदय, आतां सांडी निद्रेतें ॥ध्रु.॥

बद्धांजुलि हा दास विनवितो । विनती परिसावी ।
अंबिके, विनती परिसावी ।
देउनि दर्शन दीनदयाळे आळी पुरवावी ॥५॥

उठि जगदंबिके, भक्तजन पालिके ।
दुरितपरिहारिके सिंधुकन्ये ॥ध्रु.॥
उठि नारायणी, भक्तवरदायिनी ।
असुरसंहारिणी ऊठि ऊठि ॥१॥
घंटिकेचा तुझ्या कानिं येता ध्वनी ।
धाव घेती झणीं भक्त तूझे ॥२॥                                                   
द्वाररक्षक तुझे तिष्ठती स्वामिनी ।
द्वारिची उजळुनी दीपमाला ॥

रुणझुणतीं नूपुरें देवि, तव चरणिंचीं ।
कुंडलें श्रवणिची डुल्लतातीं ॥
सोनियाचा शिरीं मुकुट शोभे वरी ।
दिव्यमणी तदुपरी पुष्पमाला ॥
पानपात्रचि, महाळुंग, खेटक, गदा ।                                                                                                                                                                                                                                                                         
मूर्ति तव सायुधा दिव्य साजे ॥
ध्यान हें साजिरें, रूप तव गोजिरें ।
देहभानचि नुरे देखतांचि ॥