कलियुगात मुख्य देव दत्त राहिला ॥
भस्मभुषित सकलतनू योगि पाहिला ॥
तनु योगि पाहिला ॥धृ०॥
वाडिक्षेत्र पुण्यवान धन्य ही क्षिती ॥
अवधूत दिगंबरा भक्त गर्जती ॥
तीन त्रिकाळींहि पुजा घेतसे यती ॥
प्रदक्षिणा धूप दीप कर्पुरारती ॥चाल॥
करी दया, अनूसुयानंदना मला ॥ प्रभो नंदना मला ॥कलि०॥१॥
घालुनि आसन औदुंबरी स्वारि बैसली ॥
पुढे कृष्णाबाइ झूळझूळ चालली ॥
तेहतीस कोटि सुरवर मंडळी ॥
पहावयासि उत्सुकले मूर्ति सावळी ॥चाल॥
प्रभो, नमो, दयानिधे वारि भवजला ॥ अता०॥कलि०॥२॥
नित्य फेरि करित हरी स्नान काशिसी ॥
करवीर क्षेत्रि मागे भिक्षा तापसी ॥
माहुरपुरी निद्रा करी दत्त रजनिसी ॥
कोटिचंद्रतेज उणे वाटते मशी ॥चाल॥
दिगंबरा, यतीवरा, प्रेमे गाइला ॥गुरू प्रेमे० ॥कलि० ॥३॥
शंख चक्र पद्म दंड हाति ते घेती ॥
थोर थोर साधुसंत दत्ता वंदती ॥
पंचविषय षड्रिपु हे झोंबती अती ॥
नमि कृष्णाबाई गुरू देई सूमती ॥चाल॥
अत्रिसुता, किति आता अंत पाहिला ॥गुरु, दाविपद मला ॥ कलि०॥४॥