कीस न् कीस

- छानच उडवली पण त्याने आपली ?... नाही ?
- अगदी सोळा आणे!
- दुसर्‍याच्या बाबतीत नाक खुपसले म्हणजे हे असेच व्हायचे.
- आधी त्याला विचारायचेच नाही. चुकलास तू.
- पण आब केवढा आणला होता ! उलट त्याच्यावरच आपण गुरकावयाला लागलो.
- हं पण ते काही साधले नाही.
- साधेल कसे ? धडधडीत चूक जर आपली होती तर...
- ‘ आपली ’ नाही, ‘ माझी ’ होती म्हण पाहिजे तर
- बरे, माझी होती, मग तर झाले... आपण जर येवढे होता तर सुचवायचे होते आधी !
- मी काय सुचविणार ?
- की, ‘ बोबा चौकशी करू नकोस. उगीच फजिती होईल अशाने ! ’ येवढे सुचविले असते म्हणजे बस झाले असते !... आपण बसला स्वस्थ !
- येः ! उलट माझ्यावरच...
- तुझ्यावर नाही तर कोणावर ? तुला जे येवढे मी वरचेवर वरचेवर बजावत असतो, ते कशाकरता ?
- काय, बजावीत काय असतोस ?
- आणखी काय सांगायचे ? ‘ चुका व्हायची जेव्हा जेव्हा वेळ येईल, तेव्हा आपले बोवा आधी सुचवीत जा ’ असे नाही सांगत तुला ?
- हो. सांगतोस, नाही कोण म्हणतो.
- मग काही काही वेळेला असा मठ्ठासारखा बसतोस.
- हें !
- बरे, अक्कल नसते असे नाही. चूक झाली म्हणजे मग कळवायचे हा शहाणपणा कोठला ?
- हे पहा, आता उगीच चिडवू नकोस. खरे सांगायचे, म्हणजे मलाच तुह्मी मधून मधून फजिती उडवावीशी वाटते.
- ती काय म्हणून ?
- तू माझ्या बारेकसारीक गोष्टी काढून वरचेवर माझे डोके उठवीत असतोस तेव्हा का नाही वाटणार मला ?...
- अस्से !
- म्हणून म्हणतो, माझ्या बारीकसारीक गोष्टींचा सारखा कीस न् कीस काढीत बसत जाऊ नको... ते चांगले आहे खरे. पण तितकेच ते उलट तापदायकही आहे !