निव्वळ भ्रांती

- काय लिहून तरी करायचे आहे ? लिहिले, लागेल तितके
लिहिले, काय त्याचा उपयोग ?
- हं: उपयोग ? ते वाचून रडायचा !
- काय तर ! आणि पुन: आहे काय त्याच्यात ? मला नाही
वाटत कोणाला काही आवडत असेलसे. खंडीभर प्रश्नचिन्हे,
उदगारचिन्हे आणि डॅशेस् ! फार झाले तर आग, भडका,
हायहाय आणि हुईहुई !
- खरेच ! मलासुध्दा असेच वाटते की, काय आहे त्याच्यात ?
पण मी तरी काय करु ! वेड्यासारखा अतिशय गोंधळून
जाऊन मीच जिथे तिथे डॅशेस् घेत बसलो आहे, तर
उद्गारचिन्हाशिवाय आणि हाय हाय आणि हुईहुई शिवाय
दुसरे माझ्या लिहिण्यात तरी काय असणार आहे ?
- तू रडू नकोस ! पण मला आपले वाटते की, लिहून लिहून
तरी काय मिळणार आहे ?
- कीर्ती ? पण छे ! ती कुठली मला मिळायला !
- कीर्ती ? हं: काय त्या कीर्तीत आहे, मला काही समजत
नाही ! निव्वळ भ्रांती आहे झाले !
- ती मिळायची नाही मला ठाऊक आहे. पण मला की नाही
रहावतच नाही. धावतो आहे झाले !
- अजून तरी तिचा नाद सोड. माझे ऐक.
- नको माझे असे वरचेवर हातपाय मोडूस !
- बाबारे, तिच्यापायी आपले जीवित आणि हा संसार
दिवसेंदिवस उजाडच होत चालला आहे !
- हरहर ! नको या यातना !
- मरेपर्यंत ती तुला काही मिळायची नाही. आणि मेल्यावर
तरी काय ? फार झाले तर एखाद्या मोठ्या वर्तमानपत्रात ती
म्हणेल की, " कळविण्यास अत्यंत दु:ख वाटते की, मराठी
वाचकांच्या पूर्ण परिचयात असलेले कविवर्य - "
- हं: !
- " दिवाकर यांस.... रोजी....ने देवाज्ञा झाली ! हे मोठे
प्रतिभाशाली, स्वतंत्र आणि जोरदार विचारांचे कवी होते.
यांचा पाश्चिमात्य काव्यनाटकांचा व्यासंग फार जबर होता."
झाले संपले !
- हं: हं: हं: !