प्रकाशित कविता - अतर्क्य प्रेम

[वृत्त मन्दाकिनी]

माझ्याकडे हे पाहती की हा कसा आला ऊथे,
आनन्दही चर्या कशी याची खुलूनी दाविते,

बोलावणें गेलें तरी नि:सत्त्व शिष्टाचार हा -
भोळाच किंवा धूर्त ये घेऊनि तो आधार हा,

अन सारिलें प्रेमासवें याला अधिक्षेपें दुरी,
का स्वाभिमानाची छटा नाहीच ती याचे ऊरीं,

का ये करुनी घ्यावया वाया स्वत:ची वञ्चना -
स्वानन्दमग्ना मङगला याच्याकडे पाहीच ना,

माला तिच्या कण्ठीं पडे बोचे कसा काटा न या,
आशीर्वचांच्या वादळीं का ग्रासिती लाटा न या,

सामान्य लोकद्दष्टिचे हे प्रश्न सारे पाहतो
अन गुङगुनी या मङगलीं कौतूहलें मी राहतों

अन्याय तू केलास तो होता किती मोठा तरी
त्याहून मोठें प्रेम हें आहे भरूनी अन्तरीं.

तूतें करावें अडिकता प्रेमीं न माझ्या हेतु हा -
सेवा तुझी माझ्या करें होवो अशी होती स्पृहा.

तूतें नको सेवा, बरें ! मी ठेवितों ती दक्षता -
ऊत्कर्षकालींही तुझ्या टाकूं नको का अक्षता !

२३ एप्रिल १९३५