त्रिंशोsध्याय:

दत्ता  धि  ष्ठित माहोर । तेथें गोपीनाथ विप्र ।
तया होइनी मेले पुत्र । दत्तवर वांचवी एक ॥१॥
ते नि  ष्ठा  दत्तावर । ठेवुनी करिती संस्कार ।
त्याचा विवाह केला थोर । हर्षे सादर मायबापें ॥२॥
त्यां हो  य  रूप समान । साजे जोडें देवासमान ।
पतिसेवेवांचून । सतीमन न विसंबे ॥३॥
सून  म  हा पतिव्रता । तयां हर्ष हो पहातां ।
तंव आली दुर्दैवता । रोग सुता त्या हो असाध्य ॥४॥
होऊ  न  क्षयरोग । क्षीण झालें पतिचें आंग ।
जेवीना तो तसी चांग । सती हो रोग नसतांही ॥५॥
हो प  श्चा  त्ताप द्विजाला ।  व्यर्थ वरिली सुभगेला ।
म्हणे तुझा भोग सरला । माहेराला जाईं सुखें ॥६॥
ती भ  यं  कर वाचा । ऐकून म्हणे तुमचा ।
जेथ देह तेथ हा साचा । असे तुमचा अर्धात्मा हा ॥७॥
नसो  वि  योग म्हणून । सासुसासर्‍यां प्रार्थून ।
धवा घेऊन डोळींतून । ये गाणगाभुवना ॥८॥
त्रिदो  ष  वाढुनी जाण । द्विज झाला गतप्राण ।
सती उठे द्याया प्राण । निवारण करी जन ॥९॥
ती त  या  चे आठवी गूण । रडे शीर्ष आपटून ।
म्हणे रुसे गौरिरमण । कोण चोरुन ने सौभाग्या ॥१०॥
जैं घे  नु  जातां शरण । राखुनि घे यवन प्राण ।
भेटूं जातां देवा पडून । टाकी चुरून देऊळ कीं ॥११॥
तेणें  प  री झालें मज । देवा शरण येतां आज ।
न राखसी माझी लाज । देवा तुज कीव न ये कीं ॥१२॥
ती अ  से  करी विलाप । तंव आला आपोआप ।
तो दीनाचा मायबाप । गुरू रूप पालटोन ॥१३॥
तीसि  व  दे कां रडसी । जीव ये कीं रडतां यासी ।
मायामय संबंधासी । व्यर्थ म्हणसी पति मेला ॥१४॥
देव  ते  ही काळाधीन । तुम्ही तरी मर्त्य जाण ।
पाहूं जातां विचारून । मेला कोण कोण जन्मला ॥१५॥
देह  उ  त्पन्न होऊन । मरे त्याहुन विलक्षण ।
आत्मा नित्य विकारहीन । संब्म्धी न कवणाचा तो ॥१६॥
त्या उ  त्क्रा  न्ती व्यापका कैंची । वार्ता न त्या संबंधाची ।
नदीकाष्ठवत् हो देहांची । भेटी हेची कर्मयोगें ॥१७॥
ह्या अ  मं  गळ देहाच्या । तादात्म्यें भ्रम कर्मांचा ।
गुणमूल अज्ञानाचा । हो कीं साचा परिणाम ॥१८॥
तूं अ  तं  द्रित होऊन । दे हा संबंध सोडून ।
जेणें जासी उद्धरून । तें साधून घेईं शीघ्र ॥१९॥
रक्ता  स्थि  मांसा न रडें । हें ऐकून ती पायां पडे ।
म्हणे बापा शोकीं पडे । काढा कडे सोयरे तुम्हीं ॥२०॥
इतिश्री० प० प० वा० स० वि० सारे प्रेतांगनाशोको नाम त्रिंशो० ॥३०॥ग्रं० सं०॥३४९॥