मैत्रेय उवाच
भवो भवान्या निधनं प्रजापतेरसत्कृताया अवगम्य नारदात ।
स्वपार्षदसैन्यं च तदध्वरर्भुभिर्विद्रावितं क्रोधमपारमादधे ॥१॥
क्रुद्धः सुदष्टोष्ठपुटः स धूर्जटिर्जटां तडिद्रह्निसटोग्ररोचिषम ।
उत्कृत्य रुद्रः सहसोत्थितो हसन गम्भीरनादो विससर्ज तां भुवि ॥२॥
ततोऽतिकायस्तनुवा स्पृशन्दिवं सहस्रवाहुर्घनरुक त्रिसुर्यदृक ।
करालदंष्ट्रो ज्वलदग्निमूर्धजः कपालमाली विविधोद्यतायुधः ॥३॥
तं किं करोमीति गृणन्तमाह बद्धात्र्जलिं भगवान भूतनाथः ।
दक्षं सयज्ञं जहि मद्भटानां त्वमग्रणी रुद्र भटांशको मे ॥४॥
आज्ञप्त एवं कुपितेन मन्युना स देवदेव परिचक्रमे विभुम ।
मेने तदाऽऽत्मानमसंगरंहसा महियसां तात सहः सहिष्णुम ॥५॥
अन्वीयमानः स तु रुद्रपार्षदै र्भुशं नदद्भिर्व्यनदत्सुभैरवम ।
उद्यम्य शूलं जगदन्तकान्तकं स प्रादवद घोषणभूषणाड्घ्रिः ॥६॥
अथर्त्विजो यजमानः सदस्याः ककुभ्युदीच्यां प्रसमीक्ष्य रेणुम ।
तमः किमेतत्कुत एतद्रजोऽभूदिति द्विजा द्विजपत्न्यश्च दध्युः ॥७॥
वाता न वान्ति न हि सन्ति दस्यवः प्राचीनबर्हिजीवति होग्रदण्डः ।
गावो न काल्यन्त इदं कुतो रजो लोकोऽधुना किं प्रलयाय कल्पते ॥८॥
प्रसूतिमिश्राः स्त्रिया उद्विग्रचित्ता ऊचुर्विपाको वृजिनस्यैष तस्य ।
यत्पश्यन्तीनां दुहितृणां प्रजेशः सुतां सतीमवदध्यावनागाम ॥९॥
यस्त्वन्न्तकाले व्युप्तजटाकलापः स्वशुलसूच्यर्पितदिग्गजेन्द्रः ।
वितत्य नृत्यत्युदितास्त्रदोर्ध्वजानुच्चादृहासस्तनयित्नुभिन्नदिक ॥१०॥
अमर्षयित्वा तमसह्यातेजसं मन्युप्लुतं दुर्विषहं भ्रुकुट्या ।
करालदंष्ट्राभिरुदस्तभागणं स्यात्स्वस्ति किं कोपयतो विधातुः ॥११॥
बह्वेवमुद्विग्नदृशोच्यमाने जनेन दक्षस्य मुहुर्महात्मनः ।
उप्तेतुरुत्पाततमाः सहस्रशो भयावहा दिवि भूमौ च पर्यक ॥१२॥
तावत्स रुद्रानुचरैर्मखो महान नानायुधैर्वामनकैरुदायुधैः ।
पिंगैः पिशगैर्मकरोदराननैः पर्याद्रवाद्भिर्विदुरान्वरुध्यत ॥१३॥
केचिद्वभत्र्जुः प्राग्वंशं पत्नीशालां तथापरे ।
सद आग्नीध्रशालां च तद्विहारं महानसम ॥१४॥
रुरुजुर्यज्ञपात्राणि तथैकेऽग्नीननाशयन ।
कुण्डेष्वमुत्रयन केचिद बिभिदुर्वेदिमेखलाः ॥१५॥
अबाधन्त मुनीनन्य एके पत्नीरतर्जयन ।
अपरे जगृहुर्देवान प्रत्यासन्नान पलायितान ॥१६॥
भृंगु बबन्ध मणिमान वीरभद्रः प्रजापतिम ।
चण्डीशः पूषणं देवं भगं नन्दीश्वरोऽग्रहीत ॥१७॥
सर्व एवर्त्विजो दृष्टवा सदस्या सदिर्वोकसः ।
तैरद्यमानाः सुभृशं ग्रावाभिर्नैकधाद्रवन ॥१८॥
जुह्वतः स्रुवहस्तस्य श्मश्रुणि भगवान भवः ।
भृगोर्लुलुत्र्चे सदसि योऽहसच्छमश्रु दर्शयन ॥१९॥
भगस्य नेत्रे भगवान पातितस्य रुषा भिवि ।
उज्जहार सदःस्थोऽक्ष्णा यः शपन्तमसुसुचत ॥२०॥
पूष्णश्चापातयद्दन्तान कालिगंस्य यथा बलः ।
शप्यमाने गरिमणि योऽहसद्दर्शयन्दतः ॥२१॥
आक्रम्योरसि दक्षस्य शितधारेण हेतिना ।
छिन्दन्नपि तदुद्धर्तु नाशक्रोत त्र्यम्बकस्तदा ॥२२॥
शस्त्रैरस्त्रान्वितैरेवमनिर्भिन्नत्वचं हरः ।
विस्मयं परमापन्नो दध्यौ पशुपतिश्चिरम ॥२३॥
दृष्ट्वा संज्ञपनं योगं पशुनां स पतिर्मखे ।
यजमानपशोः कस्य कायात्तेनाहरच्छिरः ॥२४॥
साधुवादस्तदा तेषां कर्म तत्तस्य शंसताम ।
भूतप्रेतपिशाचानामन्येषां तद्विपर्ययः ॥२५॥
जुहावैतच्छिरस्तस्मिन्दक्षिणाग्नावमर्षितः ।
तद्देवयजनं दग्ध्वा प्रातिष्ठद गुह्याकालयम ॥२६॥
इति श्रीमद्भागवते महापुराणे पारमहंस्या संहितायां चतुर्थस्कन्धे दक्षयज्ञविध्वसो नाम पंचमोऽध्यायः ॥५॥