सावध करोनि सत्वर । भाष्य वदविलें मनोहर ॥
तेणें जनासी उपकार । चमत्कार दाविला ॥२११॥
ज्ञानकांडाचें रहस्य । हेंचि वेदीं वेदभाष्य ॥
आणि सिद्धाचें भविष्य । येणोंचि शब्दे ॥२१२॥
शब्द मात्र विचारतां । ज्ञानासी नाही दुर्लभता ॥
जेणें मुक्ति सायुज्यता । परम शुद्धता पैं लाभे ॥२१३॥
कर्म उपासना ज्ञान । त्रिकांडीं वेदान्त पठण ॥
अलक्ष लक्षितां बंधन । निर्मुक्त व्हावें ॥२१४॥
निर्मुक्त होऊनी प्रसिद्ध । शब्द तोचि अनादिसिद्ध ॥
दत्तात्रयगुरुप्रसाद । उपदेश वरद लाधला ॥२१५॥
त्या प्रसादाचा महिमा । सकळ व्युत्पत्ति आली आम्हां ॥
अनंत शास्त्रें मनोरमा । ध्यानासी आली ॥२१६॥
अनंत वेद अनंत शास्त्रें । स्वतः बोललों मूळ सूत्रें ॥
ब्रह्मस्वरुप विश्ववक्त्रें । देखितां झालों ॥२१७॥
ब्रह्मस्वरुपीं जडली वृत्ती । अवघी प्रतिबिंबें भासती ॥
भासती परी ऐक्यस्थिती । स्वस्वरुपींच जाणा ॥२१८॥
स्वस्वरुपीं पूर्ण भाव । हेंचि कृपेचें वैभव ॥
शुद्ध कवित्व लाघव । ब्रह्मादि देव वंदिती ॥२१९॥
तरी ते काय कविता । त्यासी पाहिजे वित्पन्नता ॥
हे तव सदगुरुची सत्ता । वरद वार्ता बोलिलों ॥२२०॥