दुर्गास्तोत्रम् - विराटनगरं रम्यं गच्छमानो ...

विराटनगरं रम्यं गच्छमानो युधिष्ठिरः ।
अस्तुवन्मनसा देवीं दुर्गां त्रिभुवनेश्वरीम् ॥१॥
यशोदा गर्भसंभूतां नारायणवरप्रियाम् ।
नन्दगोपकुले जातां मङ्गल्यां कुलवर्धिनीम् ॥२॥
कंसविद्रावणकरीमसुराणां क्षयङ्करीम् ।
शिलातटविनिक्षिप्तामाकाशं प्रतिगामिनीम् ॥३॥
वासुदेवस्य भगिनीं दिव्यमाल्यविभूषिताम् ।
दिव्याम्बरधरां देवीं खड्गखेटकधारिणीम् ॥४॥
भारावतरणे पुण्ये ये स्मरन्ति सदा शिवाम् ।
तान्वै तारयते पापात्पङ्के गामिव दुर्बलाम् ॥५॥
स्तोतुं प्रचक्रमे भूयो विविधैः स्तोत्रसंभवैः ।
आमन्त्र्य दर्शनाकांक्षी राजा देवीं सहानुजः ॥६॥
नमोऽस्तु वरदे! कृष्णे! कुमारि! ब्रह्मचारिणि ।
बालार्कसदृशाकारे! पूर्णचन्द्र्निभानने! ॥७॥
चतुर्भुजे! चतुर्वक्त्रे! पीनश्रोणिपयोधरे! ।
मयूरपिच्छवलये! केयूराङ्गदधारिणि! ॥८॥
भासि देवि! यथा पद्मा नारायणपरिग्रहः ।
स्वरूपं ब्रह्मचर्यं च विशदं तव खेचरि ॥९॥
कृष्णच्छविसमा कृष्णा संकर्षणसमानना ।
बिभ्रती विपुलौ बाहू शक्रध्वजसमुच्छ्रयौ ॥१०॥
पात्री च पङ्कजी घण्टी स्त्री विशुद्धा च या भुवि ।
पाशं धनुर्महाचक्रं विविधान्यायुधानि च ॥११॥
कुण्डलाभ्यां सुपूर्णाभ्यां कर्णाभ्यां च विभूषिता ।
चन्द्रविस्पर्धिना देवि! मुखेन त्वं विराजसे ॥१२॥
मुकुटेन विचित्रेण केशबन्धेन शोभिना ।
भुजङ्गाभोगवासेन श्रोणिसूत्रेण राजता ॥१३॥
विभ्राजसे चाऽऽबद्धेन भोगेनेवेह मन्दरः ।
ध्वजेन शिखिपिच्छानामुछ्रितेन विराजसे ॥१४॥
कौमारं व्रतमास्थाय त्रिदिवं पावितं त्वया ।
तेन त्वं स्तूयसे देवि त्रिदशैः पूज्यसेऽपि च ॥१५॥
त्रैलोक्यरक्षणार्थाय महिषासुरनाशिनि! ।
प्रसन्ना मे सुरश्रेष्ठे! दयां कुरु शिवा भव ॥१६॥
जया त्वं विजया चैव संग्रामे च जयप्रदा ।
ममापि विजयं देहि वरदा त्वं च सांप्रतम् ॥१७॥
विन्ध्ये चैव नगश्रेष्ठे तव स्थानं हि शाश्वतम्
कालि! कालि! महाकालि! शीधुमांसपशुप्रिये ।
कृतानुयात्रा भूतैस्त्वं वरदा कामचारिणी ॥१८॥
भारावतारे ये च त्वां संस्मरिष्यन्ति मानवाः ।
प्रणमन्ति च ये त्वां हि प्रभाते तु नरा भुवि ॥
न तेषां दुर्लभं किंचित्पुत्रतो धनतोऽपि वा ॥१९॥
दुर्गात्तारयसे दुर्गे!
तत्वं दुर्गा स्मृता जनैः ।
कान्तारेष्ववसन्नानां मग्नानां च महार्णवे।
दस्युभिर्वा निरुद्धानां त्वं गतिः परमा नृणाम् ॥२०॥
जलप्रतरणे चैव कान्तारेष्वटवीषु च ।
ये स्मरन्ति महदेवि! न च सीदन्ति ते नराः ॥२१॥
त्वं कीर्तिः श्रीर्धृतिः सिद्धिर्ह्रीर्विद्या संततिर्मतिः ।
संध्या रात्रिः प्रभा निद्रा ज्योत्स्ना कांतिः क्षमा दया ॥२२॥
नृणां च बन्धनं मोहं पुत्रनाशं धनक्षयम् ।
व्याधिं मृत्युं भयं चैव पूजिता नाशयिष्यसि ॥२३॥
सोहं राज्यात्परिभ्रष्टः शरणं त्वां प्रपन्नवान् ।
प्रणतश्च तथा मूर्ध्ना तव देवि! सुरेश्वरि! ॥२४॥
त्राहि मां पद्मपत्राक्षि सत्ये सत्या भवस्व नः ।
शरणं भव मे दुर्गे! शरण्ये! भक्तवत्सले! ॥२५॥
एवं स्तुता हि सा देवी दर्शयामास पाण्डवम् ।
उपागम्य तु राजानमिदं वचनमब्रवीत् ॥२६॥
देव्युवाच-
शृणु राजन्! महाबाहो! मदीयं वचनं प्रभो! ।
भविष्यत्यचिरादेव संग्रामे विजयस्तव ॥२७॥
मम प्रसादान्निर्जित्य हत्वा कौरववाहिनीम् ।
राज्यं निष्कण्टकं कृत्वा मोक्ष्यसे मेदिनीं पुनः ॥२८॥
भ्रातृभिः सहितो राजन्प्रीतिं प्राप्स्यसि पुष्कलाम् ।
मत्प्रसादाच्च ते सौख्यमारोग्यं च भविष्यति ॥२९॥
ये च संकीर्तयिष्यन्ति लोके विगतकल्मषाः ।
तेषां तुष्टा प्रदास्यामि राज्यमायुर्वपुः सुतम् ॥३०॥
प्रवासे नगरे वाऽपि संग्रामे शत्रुसङ्कटे ।
अटव्यां दुर्गकान्तारे सागरे गहने गिरौ ॥३१॥
ये स्मरिष्यन्ति मां राजन्यथाहं भवता स्मृता ।
न तेषां दुर्लभं किंचिदस्मिन्लोके भविष्यति ॥३२॥
इदं स्तोत्रवरं भक्त्या शृणुयाद्वा पठेत वा ।
तस्य सर्वाणि कर्याणि सिद्धिं यास्यन्ति पाण्डवाः ॥३३॥
मत्प्रसादाच्च वः सर्वान्विराटनगरे स्थितान् ।
न प्रज्ञास्यन्ति कुरवो नरा वा तन्निवासिनः ॥३४॥
इत्युक्त्वा वरदा देवी युधिष्ठिरमरिन्दमम् ।
रक्षां कृत्वा च पाण्डूनां तत्रैवान्तरधीयत ॥३५॥

 ॥इति श्री महाभारते विराटपर्वे दुर्गास्तोत्रं संपूर्णम् ॥