मदनमञ्चकाविवाहो

N/Aगोमुखश्चिन्तयित्वेति राजपुत्रं समभ्ययात् ।
मरुभूतिप्रभृतिभिः सेव्यमानं मनःप्रियैः ॥५९६॥
नानाकथान्तरे तत्र राजनीतिविदो मिथः ।
नरवाहनदत्ताग्रे ते प्राहुः सेवकाः श्रुतम् ॥५९७॥
दृप्ताः कष्टेन सिद्ध्यन्ति प्लवङ्गचपला नृपाः ।
ये सेव्यमानाः कुप्यन्ति प्रसीदन्ति च वञ्चिताः ॥५९८॥
सम्स्त्चित्रग्रहणं साहसं स्वामिवञ्चनम् ।
अहो व्रतमिदं तीक्ष्णं योगिनः सेवकस्य च ॥५९९॥
एतद्धि परमं तत्त्वं सेव्यते यन्महीपतेः ।
समस्तग्रहणे राज्ञो मरुतां च क ईश्वरः ॥६००॥
राजा न संहताञ्जेतुं शक्रोति सरलाशयः ।
यस्तान्भिनत्ति यत्नेन तस्य लक्ष्मीर्विनश्वरी ॥६०१॥
मथुरायां पुरा राजा शूरसेनः सुसंहतान् ।
भृत्यान्विलोक्य भेदेन योजयामास योगवित् ॥६०२॥
दत्वा प्रसादमेकस्मै तीव्रं परमदण्डयत् ।
तमप्यदण्डयत्काले सर्वानेकैकशस्ततः ॥६०३॥
इति सन्ति नृपाः प्राज्ञाः सेव्यास्ते तत्त्वदर्शिनः ।
इत्यादि कथया तस्थौ वयस्यैर्नरवाहनः ॥६०४॥
अथ मानसवेगाख्यो विद्याधरपतिः स्वयम् ।
कलिङ्गसेनातनयालाभे चक्रे मनोरथम् ॥६०५॥
त्तः कलिङ्गसेनाया वचसा वत्सभूपतिः ।
यौगंधरायणसखः पुत्रोद्वाहे समुद्ययौ ।
इत्यादिकथया तस्थौ वयस्यान्नरवाहनः ॥६०६॥
ततः कलिङ्गसेनाया वचसा वत्सभूपतिः ।
यौगंधरायणसखः पुत्रोद्वाहे समुद्ययौ ॥६०७॥
शस्ते मुहूर्ते विमले प्रवृत्ते देवतागणे ।
पुष्पवर्षे सुरैर्मुक्ते विवाहोचितकङ्कणा ॥६०८॥
विवेश भूषिता देवी कन्या मदनमञ्चुका ।
निजकान्तिवितानेन भूषयन्ती विभूषणम् ॥६०९॥
वह्निप्रदक्षिणे तस्याः पत्युः पार्श्वविलोकिनी ।
ननाम दृष्टिः पर्यस्ता स्रस्तेवोत्पलमालिका ॥६१०॥
सकोपोऽभूत्तदा लक्ष्मीर्ह्येतेषां लग्नसंगमे ।
कल्पविद्याभृतां यस्याः प्रभावश्चक्रवर्तिता ॥६११॥
अथ नयनविलासस्मेरवक्त्रेन्दुभासा
स्फुटमिह हि स रत्या संगतः पुष्पचापः ।
बत विधिविहतोऽयं कोऽपि नेत्रोत्सवो नः  
क्षणमिति दिवि चेरुस्तद्विवाहे प्रवादाः ॥६१२॥

इति श्रीक्षेमेन्द्रविरचिते बृहत्कथासारे मदनमञ्चकाविवाहो नाम सप्तमो लम्बकः ॥